Zonder David Bowie hadden we nooit van Stevie Ray Vaughan gehoord

Hij had grote ambities, de jonge Texaan Stevie Ray Vaughan. De gitarist gold in de jaren '70 als een van de grote beloftes op zes snaren. Niet gek als je op 16-jarige leeftijd al met ZZ Top mag jammen op het podium, en je met je band Blackbird mag openen voor bands als Wishbone Ash en Sugarloaf. Buddy Guy, Albert King, Lightnin' Hopkins: ze stonden in de rij om hun waardering voor 'SRV' uit te spreken. Zijn vliegensvlugge spel, net als zijn kunst om slag- en leadgitaar tegelijk te spelen, maakte indruk op een hoop kenners.

Maar waardering van het grote publiek bleef uit, of was eigenlijk nagenoeg afwezig. Buiten de bruine blueskroegen van Texas was niemand geïnteresseerd in de gitaarlicks van Stevie Ray Vaughan. Mensen vonden hem een copycat van Jimi Hendrix, zijn bluesmuziek was al lang ingehaald door de new wave en disco van eind jaren '70 en '80. Toen Vaughan na cocaïnegebruik werd veroordeeld tot een celstraf, schreef blueslegende Muddy Waters hem eigenlijk al af. "Stevie kan de beste gitarist aller tijden worden, maar als hij dat witte poeder niet laat liggen, haalt ie de veertig niet." Dichter bij de uiteindelijke waarheid, kon hij niet komen.

Bowie in Montreux

Wat ook nog ontbrak in het repertoire van Stevie Ray Vaughan, was een studioalbum. Daar kwamen in 1982 de eerste plannen voor, en de ambitie om voor het eerst optredens in Europa te geven ontstond ook rond die tijd. Via via kwam de organisatie van het prestigieuze Montreux Jazz Festival om de hoek kijken. Programmeur Claude Nobs wilde 'SRV' wel boeken, en op de avond van 17 juli 1982 stond Vaughan in de Zwitserse stad voor een handjevol jazzsnobs te spelen. Zij vonden dat geblues van de Texaan maar niks en ze verstoorden zijn later beroemde songs als 'Texas Flood' en 'Pride And Joy' met luid boegeroep. Wie ook in de zaal was en wel potentie zag in Stevie Ray Vaughan, was niemand minder dan David Bowie.

En die was net op zoek naar een gitarist voor zijn nieuwe album 'Let's Dance'. Bowie had een nieuw label gevonden en koos voor een meer commerciële sound, waar vaste gitarist Robert Fripp met zijn inventieve geluid minder bij paste. Het vlugge, soulvolle spel van Stevie Ray Vaughan sprak Bowie direct aan, en een paar maanden later klopte de zanger bij zijn nieuwe ontdekking aan met de vraag of hij wilde bijdragen aan 'Let's Dance'. Dat wilde hij wel: in januari '83, na het afronden van de opnames voor debuutalbum 'Texas Flood', duikt 'SRV' met Bowie de studio in om nummers als 'China Girl', 'Modern Love' en natuurlijk titelsong 'Let's Dance' te voorzien van heerlijke gitaarlicks.

Lyrisch

'Let's Dance' verschijnt in april, 'Texas Flood' twee maanden later. Stevie Ray Vaughan is plotsklaps wereldberoemd. De muziekpers was lyrisch: 'SRV' had in z'n eentje de blues terug op de kaart gezet. Een succesvolle tour door de VS en Europa volgde, met later in de jaren '80 zelfs concerten in Ahoy Rotterdam. En Stevie Ray Vaughan houdt het advies van Muddy Waters aan: hij stopt met drugs en alcohol. Maar de 40 haalt hij niet. Het leven van Stevie Ray Vaughan eindigt op 27 augustus 1990, na een dodelijke helikoptercrash in Wisconsin. Hij werd 35 jaar.