Adres Onbekend
KRO-NCRV

Deels opgelost: broer Harry en zussen Marijke en Carla de Jager

foto: Nationaal Archief
  1. Nieuwschevron right
  2. Deels opgelost: broer Harry en zussen Marijke en Carla de Jager

De dochter van Carla komt aan de lijn voor Ernst!

We vinden Harry, Carla en Marijke terug in de archieven met hun volledige geboortenamen. En het goede nieuws voor Ernst is dat we van Harry en Marijke vooralsnog geen overlijden aantreffen, zij leven dus waarschijnlijk nog! En dat niet alleen, we vinden ook Petra van Duijl, de dochter van Carla. Zij komt aan de lijn voor Ernst: "Het klopt helaas wat jij hebt gehoord, mijn moeder is overleden. Maar niet in 1975 hoor, veel later, in 1994. Ze is net geen vijftig jaar geworden. Maar klopt het dat jij vroeger Karel heette? Want over haar broertje Karel heeft ze het wel gehad!"

Ondertussen zoeken we dus nog naar Ernsts zus Marijke en broer Harry de Jager. Tips over hen blijven meer dan welkom op 0800 3030300 of zoeken@adresonbekend.nl.

Het verhaal
Eind jaren 40 worden de kinderen van Cees de Jager en Nelly Vennings geboren: Carla, Marijke, Ernst en Harry. Vader Cees is militair en hanteert een strenge opvoeding. Ernst vertelt: “Hij werd uitgezonden naar de oorlog in Indonesië. Wij woonden ook in Indonesië en zijn later verhuisd naar De Engel, vlakbij Lisse. Mijn vader was heel dominant en deelde regelmatig klappen uit.”

Door die traumatische ervaringen in hun jeugd, valt de hele familie De Jager uit elkaar: “Wij durfden niet tegen onze vader in te gaan en hebben hier eigenlijk ook nooit onderling over gecommuniceerd. Het was ieder voor zich. Nadat we van onze vader alle vier bij de marine moesten, hebben we elkaar nooit meer gezien. Ook mijn broer en zussen zag ik niet meer. Dat is al meer dan vijftig jaar geleden! Ik zorgde er toen voor dat ik van het ene naar het andere schip ging, ben zelfs zes jaar niet aan wal geweest. Ik had geen behoefte aan mensen.”

Maar nu wil Ernst zijn broer en zussen graag nog eens zien: “Ik ben erg ziek en misschien heb ik niet eens meer een jaar te leven. Ik wil ze in hun ogen kijken, ze voelen. Woorden maken niet zo veel uit. Wat moet je zeggen? Er valt niets te zeggen. Soms is heel even vasthouden voldoende.”