Zondag 5 december 2021

06:00-07:00
Hands Of The Healer – Brandon Heath
Holy Is The Lamb – Oleta Adams
Great Is Your Faithfulness – Bryn Haworth
Precious Love – Olivia Newton-John
Zoveel Mogelijk Lief – Matthijn Buwalda
The Breaking Of The Dawn – Fernando Ortega & Kelly Willard
Love Has A Hold On Me – Amy Grant
Not Alone – Salvador
Jij Bent Anders – Kinga Ban
The Best Is Yet To Come – Glen Campbell
I’m Praying For You – Babbie Mason
My Jesus I Love Thee / ‘Tis So Sweet – Bart Millard
One Hand, One Heart – Nueva Manteca

07:00-08:00
Into My Heart – Bryan Duncan
He’ll Find A Way – Debby Lee
But I Need You More – Gaither Vocal Band
My Song Is Love Unknown – Joanne
It’s Me Again – Wayne Kirkpatrick
Licht – Rebecca Steenbergen
Spare An Angel – Chris Rice
It Is Well (Elisha’s Song) – The Isaacs
Only Once In A Lifetime – Kenny Rogers & Tareva Henderson
We Can Make A Difference – Bebe & Cece Winans
Everything Is Beautiful – Dolly Parton
Why – Michael Card & John Michael Talbot
De Rivier – Opwekking
To Be In Your Presence (My Desire) – Troy Donockley & Band

Overdenking van Jurjen ten Brinke:
Afgelopen week kreeg ik weer de nodige lesjes ‘cultuur’. Het was tijd om de Pakistaanse leiders de Hindi-Urdu groep van onze gemeente in Amsterdam te bezoeken. Om te horen hoe het gaat, om te zien waar ze tegenaan lopen, om ze te bemoedigen. Door ervaring wijs geworden… had ik (heel Nederlands, ze kennen mij inmiddels ook) vooraf even gevraagd of ik na het eten zou komen. Iets tactischer geformuleerd (want ik kan natuurlijk niet vragen: ga je er vanuit dat ik kom eten, want dan zet ik ze voor het blok)… ik appte: ik werk bij de EO die dag, dan ga ik even thuis eten en kom ik naar jullie toe.
Dat was okay. Maar ja, Pakistanen zouden geen Pakistanen zijn als er dan tóch niet veel eten stond. Met schoteltjes, bakjes, fruit, lekkers, en natuurlijk de opmerking: ‘allemaal speciaal voor nu gemaakt’. Blijf dan maar eens koeltjes zitten met je ‘sorry ik heb al gegeten’. Dus was het een gezellige bedoeling met veel eten. Ik vroeg hen hoe we de Pakistaans-Indiase groep verder konden helpen, of het lukte met de Bijbelstudies en of er nog geld nodig was voor de maaltijden, voor evangelisatiemateriaal of wat anders. Al bijna tien jaar krijg ik dan dezelfde reactie: ‘Wat? Nee natuurlijk niet! Wij zouden geld aan de kerk moeten geven! Niet de kerk aan ons!’ Ik legde uit dat we samen gemeente zijn. En dat we samen verantwoordelijk zijn. En dat wij trots op onze Pakistaanse groep zijn en dat het ons best wat mag kosten. En dat de diaconale nood in de groep gewoon bij de diakenen terecht mag komen. ‘Nee dat lossen we zelf op in onze groep.’ Ik benadrukte dat wij niet kunnen ruiken wie er geld nodig heeft, dus dat ze het écht mogen zeggen. Dus afgesproken dat een van de diakenen binnenkort ook langsgaat bij de Pakistaanse groep…
Na afloop kreeg ik een envelopje mee met een bedragje. Ze weten inmiddels dat ik dan zeg: nee, doen we niet, dat is voor de kerk en niet voor mij. ‘Nee pastor! Accepteer nu onze cultuur! Ik moest werken en daarom kon ik geen taart meer kopen voor je gezin, dus koop zelf taart! Dit is voor jouw familie.’ Ach ja, het zijn de kleine ethische dingen waar ik als pastor van een multiculti-kerk tegenaan loop. Prima op te lossen hoor, trouwens. Ik koop gewoon telkens bloemen of een fruitmand of wat anders als ik bij hen langsga, het is een beetje geven en nemen in die cultuur. Maar: relatie en gastvrijheid staan bovenaan. Het blijft prachtig.
Wat kunnen we daar eigenlijk veel van leren.
Ik ben blij dat ik niet in Pakistan woon, waar de pastor ongeveer de koning van de kerk is. Anderzijds heb ik al geleerd dat je bepaalde culturele dingen ook moet accepteren. Ik kan wel doen alsof het nieuwe normaal is dat je als voorganger niets beter bent dan welk gemeentelid ook, en principieel vind ik dat ook. Al ben je geroepen tot een bijzondere taak. Maar in deze cultuur ben je méér. En ik zie het als mijn opdracht hen te laten zien dat Jezus kwam om te dienen, en niet om gediend te worden. Dat geldt mij als voorganger dus ook. Het is dus schipperen tussen cultuur en overtuiging. Met respect voor elkaar.
En toch… wil ik hun cultuur ook echt eren. Dus als ik erover nadenk denk ik: iets meer van dat, dat je elkaar eert (in Christus) zou wel weer terug mogen in onze maatschappij. In NL geldt immers, buiten en binnen de kerk, vooral dat jij jouw mening mag hebben en die heel hard mag roepen. Daar heb je recht op, ahum… Doe mij maar een beetje Pakistaanse nederigheid. En nee, ik neem het niet op voor de Pakistaanse politiek, die is mijns inziens dramatisch in allerlei opzichten, zéker voor christenen. En toch… scheer niet alles over één kam. Leer van elkaar. Eer elkaar. Een beetje Pakistaanse christen nederigheid zou veel goed doen in Nederlandse kerken. En de Bijbel zegt het zelf, in Filippenzen 2:3 ‘Handel niet uit geldingsdrang of eigenwaan, maar acht in alle nederigheid de ander belangrijker dan uzelf.’
Een fijne zondag gewenst, tweede advent… op weg naar het licht van Kerst!