Vroeg op 5
EO

Zondag 6 juni 2021

foto: pixabay.com
  1. Nieuwschevron right
  2. Zondag 6 juni 2021

Een programma met gospel-praise- en worshipmuziek en een overdenking van Jurjen ten Brinke, voorganger van de multiculturele kerk Hoop voor Noord in Amsterdam.

06:00-07:00
See What Love Did To Me – Cat Stevens
He Never Failed Me – The Isaacs
Change Your World – Martyn Joseph
Light Of Love – Tammy Trent
Ga Naar Hem – Lars Gerfen
Higher And Higher – Rita Coolidge
The Message Is Love – Arthur Baker & Al Green
Thy Word – Ginny Owens
Softly And Tenderly – Guy Penrod
Altijd – Joke Buis
Love’s A Friend Of Mine – Phil & John
You Come To My Senses – The Martins
The Sound Of Silence – Simon & Garfunkel
Sweet Hour Of Prayer – John Catchings

07:00-08:00
The Promise Song – Keith Green
Say A Prayer – Sara Groves
We Shall Overcome – Bruce Springsteen
Orange Sky – Jayne Lewis
Dieu – Charles Aznavour
Licht – Rebecca Steenbergen
Mansion Builder – 2nd Chapter Of Acts
You’ll Never Walk Alone – Bill Medley
How Great Thou Art – Evie Tornquist
Peace In The Valley – Pat Boone
Follow Me – Casting Crowns
Echoes Of Eden – Steven Curtis Chapman
Ik Vertrouw Op u – Opwekking
Song For Sara – Toots Thielemans

Overdenking van Jurjen ten Brinke:
Tjonge. Een heftige week voor een deel van christelijk Nederland. Er waren een paar sterfgevallen… van mensen die veel anderen tot zegen mochten zijn. Rapper Michaël Stoop (o.a. actief op scholen, op Opwekking, bij EO BEAM) stapte uit het leven, voor iedereen totaal onverwachts. En een paar dagen later overleed Paulina Zoetebier, met name voor mensen in de charismatische pinksterhoek van het christendom een aanbiddingsleider die als geen ander mensen met liederen en worship aan de voeten van het kruis kon brengen, waar Gods Geest Zijn werk kon doen.
Wat intens toch. Ik kende beide personen, hoewel we niet bevriend waren; dat wil zeggen: het contact was altijd goed en hartelijk als we elkaar zagen, maar we zochten elkaar niet op. Dat kan natuurlijk ook niet met iedereen. Het deed me veel, omdat ik weet hoeveel jonge mensen door Michaël en zijn liedjes zijn gewezen op recht, gerechtigheid en handen/voeten geven aan je geloof. Niet voor niets heette zijn muziekgroep ‘De Rechtstaat’. En het sterven van Paulina was een bijna klassiek voorbeeld – sorry dat ik het zo zeg – van een zuster in het geloof voor wie intens veel is gebeden, gevast, gestreden… en die na de slopende ziekte kanker uiteindelijk de strijd verloor. Het laat maar weer zien dat wij in deze gebroken wereld de boel niet in de hand hebben. Dat we niet boven het leven en de dood staan. En dat we God niet in onze vingers hebben.
Vervolgens kwam er ook nog de nood van m’n Surinaamse gemeenteleden bij. Die zich ernstig zorgen maken om wat er nu in Suriname gebeurt; die nare berichten krijgen van hun familieleden en vrienden. En die zich machteloos voelen omdat haast niemand wat kan doen. Hoewel: we bidden!
Door heftige ervaringen in mijn eigen leven ben ik gestopt om allemaal waarom-vragen te stellen. Voor de duidelijkheid: dat mag wel, volgens mij! O.a. de Psalmen staan er vol van. Maar dan is het vaak een roep tot God, die verderop in de Psalm door een dichter weer wordt beantwoord met een ‘op U vertrouw ik’. Dat is nou net wat me zo raakt in die Psalmen. Dat wonderlijke evenwicht van vragen stellen en mogen geloven en vertrouwen.
Van de week vroeg een gemeentelid aan me waar ik de afgelopen tijd gegroeid was in het geloofsleven. Mooie vraag, ik had het niet direct verwacht. Als pastor heb je niet zo vaak gemeenteleden die jou die vraag durven te stellen, dus ik waardeerde het erg. Mijn antwoord moest ik gaandeweg formuleren, misschien omdat het niet per se een vraag is waar ik vaak mee bezig ben, laat staan dat ik er maar zo een antwoord op heb. Toch is het wel een belangrijke vraag. M’n antwoord verbaasde mezelf ook wel een beetje. Ik heb gezegd dat ik stabieler was geworden en minder hoogte- en dieptepunten kende in m’n geloofsleven. En vervolgens dacht ik er deze week over na, of dat nu positief of negatief is. Voor mezelf is de conclusie dat het positief is. Ik mis die hoogtepunten trouwens wel, soms. Dus het gebed is dat God dat ook weer geeft. Maar het is ook fijn dat er een vorm van ‘stabiliteit’ is. Dat je niet meer helemaal heen en weer gegooid wordt bij van alles. Maar dat er een kostbaar principe is, en dat is dat God eronder is met Zijn eeuwige armen. Onder mijn leven. Dat het er niet om gaat of ik het allemaal snap en aan kan, of het mij lukt om God vast te houden, maar of ik mag geloven dat Hij mij zal vasthouden.
Ik bid je dat toe. In rouw, in verdriet, bij ziekte en in tegenslag. Het diepe besef dat je het leven misschien niet snapt, dat je de gebrokenheid van de wereld keihard op je af ziet komen, maar ook dat er een God is die draagt; zowel in dit tijdelijke leven als in de eeuwigheid. Ik geloof dat. En verlang ernaar om daarin trouw en stabiel te zijn.
Voor nu: een mooie zondag gewenst!