Zondag 9 januari

06:00-07:00
Harmony – Ray Conniff Singers
I Say A Little Prayer – Trijntje Oosterhuis
On The Wings Of A Dove – Ferlin Husky
All The Reasons To Live – Carola
Altijd Jong – Elly & Rikkert & hans Vermeulen
A Life That’s Good – Lennon & Maisy
People Get Ready – Ronnie Milsap
Eres Tu – Mocedades
Gotta Serve Somebody – Bob Dylan
Love Shine A Light – Katrina & The Waves
Thank You For Being A Friend – Andrew Gold
Zeg Me - Kinga Ban
Teach Your Children – Crosby, Stills, Nash & Young
Count On Me – Witney Houston & Cece Winans
I Can See Heaven – Terri Gibbs
The Lord’s Prayer – Sister Janet Mead

07:00-08:00
Put Your Hand In The Hand – Ocean
My Life Is In Your Hands – Kirk Franklin
The Faithful Love Of Jesus – Hillary Scott & The Scott Family
Jesus Is A Rock – Frank Sinatra & The Charioteers
Goed Terecht – Ode 40 – De Oden van Salomo
Friend Of A Wounded Heart – Wayne Watson
You Light Up My Life – Debby Boone
In A World – Stewart & Kyle
All That I Need Is You – Amy Grant
Neem Uw Plaats – Reni Krijgsman & Elbert Smelt
Come Unto Me – Anointed
Say The Name – Margaret Becker
That’s What I Love About Sunday – Craig Morgan
Heaven’s Heart – Michelle Tumes

08:00-09:00
Morgenlicht – LEV
Psalm 25: Heer, al maak mij Uwe Wegen – Samenzang Bovenkerk
Tel Uw Zegeningen – Zanggroep
Lof Zij De Heer – The Credo Singers
Feestzang – The Psalm Project & Ariën Vink
Zingt Een Nieuw Lied – Ref. Gem. Koor Cantilena
Kom Tot De Vader – Opwekking
Heer Wees Mijn Gids – Koorzang
De Meester Is Wachtend Op U – Joke Buis
Door Uw genade, Vader – Zanggroep & Combo
God Is Getrouw, Zijn Plannen Falen Niet – Koorzang
Verlangen - Sela

Meditatie van Peter Kruijt:

Psalm 11. Blijven of gaan?

Toen ik nog binnenvaartschipper was vond ik het mooiste moment van de reis als we de lading aan boord hadden, het schip schoon, de olie gebunkerd en de boodschappen bij ons. En dan de rivier de Rijn op, een mooie bestemming in het verschiet. Ergens tussen de bergen. Even niets anders dan een rivier en een bestemming. Het gaf een gevoel van vrijheid, van los zijn, van onafhankelijkheid.

Soms mis ik dat. Dat gevoel van alleen een rivier en een bestemming. Vooral als in mijn huidige leven als voorganger de druk even hoog is. Als er bijvoorbeeld nieuwe corona-maatregelen doorgevoerd moeten worden in de kerk of er moeilijke en verdrietige situaties zijn. Even aan boord stappen. Even weg. Even de boel de boel laten.

De vraag of het niet beter is om de boel de boel te laten werd bijzonder urgent voor acht Franse monniken in een klooster in Algerije ten tijde van de burgeroorlog in de jaren negentig. Hun intense verhaal wordt verteld In de Franse drama film 'Des hommes et des dieux'. De monniken leven in harmonie met de grotendeels uit moslims bestaande bevolking om hen heen. De dreiging neemt door de burgeroorlog vanuit extremistische islamitische hoek echter toe. Is het niet beter om te vluchten?

Het doet mij denken aan wat in Psalm 11 staat: "Vogel, vlieg weg naar de bergen!", zeggen ze daar tegen David. Met andere woorden: breng jezelf in veiligheid, kies voor jezelf, laat de boel de boel. Wat heeft het voor zin om te blijven? Als rechtvaardige tussen de onrechtvaardigen? Als degene die het goede zoekt voor de ander tussen alle individualisten die enkel hun eigen welzijn op het oog hebben? Als vredestichter tussen alle ruziezoekers? Vlieg weg naar de bergen, want hier is alleen maar verlies. Hier zakt de grond weg onder alles wat je belangrijk vindt. Vlieg weg, zoals een vogel ook geen andere optie heeft dan weg te vliegen als de dreiging te groot wordt.

Misschien ken je dat gevoel wel. De deurknop in de hand. Klaar om voorgoed de deur uit te lopen. Klaar met dit huwelijk. Niet meer de energie om voor de zoveelste keer opnieuw te beginnen. Klaar met dat groot geworden kind dat je zo vaak pijn doet met de dingen die hij zegt of met de verwijten die zij maakt. Klaar met die collega die maar niet wil begrijpen dat het zo niet werkt.

In je hart klinkt die stem; "Vogel, vlieg weg naar de bergen!"

David lijkt in deze psalm echter te wijzen op de betrekkelijkheid van de vlucht. "Zondaars spannen de boog en leggen hun pijlen al op de pees, om de oprechte in het duister te treffen." zegt David in het tweede vers. Interessant gezien zijn geschiedenis waar vluchten vaak van levensbelang is geweest. David wist wat vluchten was. Voor Saul, voor Absolom. David kende de vluchtweg naar de woestijn maar al te goed.

Maar in deze psalm spreekt David vanuit de bescherming van de Heer: "Schuilen doe ik bij de Heer" begint David psalm 11. Dat is het startpunt. In het licht daarvan is vluchten zinloos, want je bent nog niet op weg of de pijlen worden al op de boog gelegd, de pezen worden gespannen. Vluchten is de weg naar een pijl in het hart. Vluchten is de weg naar een blijvende verwonding. Juist op de vlucht wordt je beheerst door datgene waarvoor je gevlucht bent.

In vers vier richt David de blik vanuit de aardse gespannen situatie omhoog naar de hemel waar de Heer in zijn heilige paleis op de troon met aandacht kijkt en keurt wat op aarde gebeurd. Een beeld waar we nog wel eens moeite mee kunnen hebben. Het beeld van een God als strenge schoolmeester die zuinigjes en hoofdschuddend je daden keurt en beoordeelt. Dit is echter niet het beeld wat David bij God in de hemel heeft. De Heer die vanuit de hemel met aandacht kijkt is voor David juist een bemoediging: de Heer ziet wie het geweld liefhebben. De Heer ziet de zondaren.

De Heer ziet ook wat jou en mij gebeurd. Hij ziet waar wij blijven, terwijl er genoeg reden is om te gaan. Hij ziet je geduld met je partner. Hij ziet je de woorden inslikken tegen het kind dat je pijn doet. Hij ziet het ommetje dat je loopt om even tot jezelf te komen voordat je het gesprek met je collega weer oppakt. De Heer ziet je rechtvaardigheid want Hij is zelf rechtvaardig.

Tegen alle goede adviezen in bleven de monniken in Algerije op hun post. Het zou ze alles kosten: uiteindelijk werden de meesten ontvoerd en vermoord door terroristen. Een indrukwekkende scene in de film is de viering van het laatste avondmaal waar de broeders op de muziek van het Zwanenmeer zwijgend samen de maaltijd van de Heer vieren en het vertrouwen, de aanvechting maar ook de liefdevolle overtuiging van hun gezichten af te lezen is. De roeping, de trouw en de geborgenheid die ze bij elkaar vinden maakt zichtbaar hoe het schuilen bij de Heer er uit kan zien. Door hun trouw en lijden heen is de belofte waar psalm 11 mee eindigt hun deel, de belofte: 'de oprechte zal het gelaat van de Heer aanschouwen'. Zij zijn bij God.

Ik hou van dat woord: 'aanschouwen'. Aanschouwen is meer dan zien. Aanschouwen is deel worden van wat je ziet, zoals je een zonsopgang aanschouwt: de warmte voelt en deel wordt van dat moment. De oprechte zal het gelaat van de Heer zien en in de ogen kijken van Degene die ook gebleven is toen er alle reden was om te vluchten. Degene die bleef voor jou en het onrecht verdroeg. De Heer waar je vandaag je schuilplaats mag vinden te midden van jouw situatie door te blijven en het onrecht te verdragen. Door het oordeel aan de hemel te laten te midden van het aardse onrecht. Door te weten dat je nooit alleen bent in je trouw. Het is mijn gebed dat jij en ik in navolging van onze Heer mogen weten wanneer het tijd is om te blijven.