Zondag 12 september 2021

06:00-07:00
Rolls Like Tumbleweed – Paul Cherryseed
Come As You Are – Jaci Velasquez
Always On My Mind – Michael Buble
What The World Needs Now Is Love – Dionne Warwick
You Me And Jesus – Cliff Richard
Liefde Voor Altijd – Irma Dee
I Am The Bread Of Life – Oslo Gospel Choir
In Your Arms – Heather Miller
The Simple Life – Gavin Chatelier
Watching And Waiting – Carrie & David Grant
Keep The Candle Burning – Remco Hakkert
In Goede Handen – Kinga Ban
Friends – Michael W. Smith & Pearl Joan & Dwight Dissels
Pray Where You Are – Lost Dogs
How Deep The Father’s Love For Us – Troy Donockley

07:00-08:00
What A Mystery – Josh Wilson
Jesus, Draw Me Ever Nearer – Keith & Kristyn Getty
Daisies And Roses – Burlap To Cashmere
Imagination – Bethany Dillon
Ik Wil U Danken – Christian Verwoerd
Older Angel – Kate Campbell
Hope Of Deliverance
Build My Mansion, Next Door To Jesus – The Rambos
My Prayer – Ray, Goodman & Brown
Because You Loved Me – Celine Dion
Swing Low Sweet Chariot – Eric Clapton
Look What Has Happened To Me – Amy Grant
Ik Verhoog Uw Naam – Opwekking
Cats In The Bakery – Frank van Essen

Overdenking van Jurjen ten Brinke:
Het was weer zo’n week… van uitersten. Een intensieve kerkenraadsvergadering, ontmoetingen met collega’s, pastoraat in de gemeente… radio-maken bij de EO, voorbereiden op een paar spreekbeurten, de BEAM kerkdienst van vandaag (straks om 11.00 uur op NPO2) voorbereiden, natuurlijk gewoon de gezinsdingen zoals de hond uitlaten, praatpaal zijn voor studerende kids… en ja, deze week kwam er een ander uiterste bij. Zal ik het zeggen of niet? Want ja, je wordt in dit land maar zo op van alles afgerekend. Okay, ik vertel het: ik was live getuige van de 6-1 overwinning van het Nederlands elftal op het Turkse elftal.
Nu zullen er allerlei luisteraars zijn die niet eens wisten dat Nederland moest voetballen en wellicht zijn er ook nog die het maar zo-zo vinden. Want ja, ook ik ben opgevoed met de idee dat professioneel voetbal een probleem is, of kan zijn. Daar ga ik geen uitspraken over doen, in dit geval werd ik uitgenodigd om mee te gaan en aangezien zoonlief fervent voetballiefhebber is, moest ik eraan geloven. Mijn oudere dochters taalden er nooit naar, maar oh wat was deze boy van me blij. Samen op de motor naar de Arena en genieten van een leuke pot voetbal met heel veel doelpunten. En ja, ik zit daar dus met een onderbuikgevoel, al is het maar omdat ik er uit mezelf niet heen zou gaan… In dit geval vond ik het ook nog eens gênant richting de cultuur- en muzieksector, die nog steeds met corona beperkingen te maken heeft. Terwijl we in dat stadion met tienduizenden samen waren, ja natuurlijk met een test-, herstel- of vaccinatiebewijs.
Nu zit ik zo in mekaar dat ik overal een les uit wil leren. Of dat een positieve of negatieve karaktereigenschap is… dat laat ik ook in het midden. Geloof me, ik heb daar gewoon genoten; van het voetbal, van de sfeer en vooral ook van een uiterst gelukkige zoon. Eindelijk zag hij zijn helden in levenden lijve, eindelijk met een wave in het stadion meedoen, eindelijk heel hard klappen, schreeuwen, een volkslied zingen… en geen pap of mam die zegt dat je je in moet houden.
Wat me raakte in dat stadion was… de diversiteit van mensen. Ik keek om me heen en zag, natuurlijk, vooral veel mensen in de leeftijd die ik ook heb. Daarnaast veel oudere tieners en jongvolwassenen. Maar dus ook kinderen, vijftigers, zeventig plussers (toegegeven: niet zo veel, maar ze waren er echt en het waren geen eenlingen).
Mensen om me heen hadden verschillende huidskleuren; er waren er met een kruis aan een ketting om hun nek (wat wil je ook, met diverse spelers in het NL elftal die op social media keer op keer getuigen van hun geloof… wat je ook daar weer van vindt). Schuin achter me zaten een paar moslimmeiden, hoofddoek om, oranje sjaals rond hun zwarte kleding, smartphones in de hand om foto’s te maken. Naast hen een man van een jaar of 50 met een bierbuik, in een oranje cape en een biertje in zijn hand. De diversiteit was enorm. En dan heb ik het nog niet over de Turkse fans, aan de overkant van het stadion, die natuurlijk niet zoveel meer te zeggen hadden na deze afrekening. Echter, na afloop liepen zoonlief en ik terug naar de motor en naast onze motor stond een andere motor, waar een Turks stelletje op ging zitten. Vriendelijk, gezellig, balend van de uitslag, toch blij na een leuke avond uit. ‘Fijne avond he!’ en daar gingen ze, net als wij.
Ik weet: soms is voetbal oorlog. Dat is vaker het geval als er clubs (met een harde kern) tegen elkaar spelen dan als er landenwedstrijden gehouden worden. En toch…
De diversiteit die ik hier zag…
De blijdschap die zich van mensen meester kan maken…
Het enthousiasme van jong en oud…
Dát verlang ik zo in de kerken in dit land. Juist als ze geteisterd worden door tal van waarheden en meningen over wel of niet corona, vaccinaties en een aanstaande wederkomst van Jezus. Het raakte me en het deed me ook wel pijn. Hoewel ik zoveel moois in de kerken zie gebeuren, dwars door corona heen. Wat is nou het geheim van die voetbalwedstrijd? Dit: er is één gezamenlijk doel. En daar is alles op gericht.
Zo’n doel hebben we in de kerk ook, als het goed is. God eren. En Zijn Naam bekend maken, binnen en buiten die kerk. Dan zouden alle andere verschillen weg kunnen vallen.
En ik hoor je denken: makkelijker gezegd dan gedaan. Dat klopt. En God wist dat ook. Juist daarom stuurde Hij Zijn Geest. Je hoeft het niet alleen te doen. Ik wens je veel van die Geest toe en een prachtige, blij-makende, enthousiaste zondag.
Een fijne zondag gewenst!