Zondag 15 augustus 2021

06:00-07:00
I Don’t Worry – Silverwind
Psalm 61 – Matthew Ward
Peace - Watermark
Find Your Kindness – Rend Collective Experiment
Jezus’ Liefde Voor Mij – Sela
Sometimes I Cry – Buddy Miller
Love Is Waiting – Brooke Fraser
Listen – Rogier Pelgrim
The Moon – Kendall Payne
When Mama Prayed – Randy Tarvis
Dit Is Een Morgen Als Ooit De Eerste – Elise Mannah
The Lord Is My Shepherd – Keith Green
Along The Wall – Leigh Nash
Overjoyed – Ben Tankard

07:00-08:00
Day By Day – Kirsten Alting
Back Home Again – John Denver
You Lead Me – Half A Mile
Make Us One – Cindy Morgan
Feed My Sheep – Don Francisco
Altijd – Joke Buis
Leave A Legacy – Aaron Jeoffrey
There Is A Line – Susan Ashton
In My Mother’s Eyes – Kenny Marks
How Could I Ever Say Thank You – Kathryn Scott
The Breaking Of The Dawn – Fernando Ortega & Kelly Willard
Dicht Aan Uw Hart – Opwekking
Orbit – Jesse Cook

Overdenking van Jurjen ten Brinke:
Vorige week heb ik je gevraagd in hoeverre je persoonlijk en als kerk nog een ‘tegencultuur’ kunt en wilt zijn. Hoe je dus vragen durft te stellen bij een soort algemene geaccepteerde waarheid of tendens, zonder daarin persé negatief te zijn, trouwens.
Weet je, jarenlang konden kerken in Europa en Noord-Amerika ervanuit gaan dat hun leden leefden in een cultuur die gevormd was door het christendom. Je werkte bijvoorbeeld in het onderwijs, de gezondheidszorg, in de muziek of economie of politiek… en je hoefde nauwelijks uit te komen voor een christelijke leidraad in het werk, want dat was de algemene norm. Alle leidende figuren op die gebieden werkten al op basis van christelijke uitgangspunten, met een christelijke visie op de werkelijkheid. En dus kon de kerk zich helemaal richten op religieuze zaken, zoals het organiseren van kerkdiensten, geloofsonderwijs (wat veel van ons herkennen als catechisatie) en op de onderlinge contacten. Want als kerklid had je in je dagelijkse beroep voluit de mogelijkheid om je christelijke opvatting in je denken en doen te léven. En het gevolg was wel, met een opkomende verzorgingsstaat, dat kerken gaandeweg ‘los’ kwamen te staan van de cultuur.
Nu is de insteek heel anders. Want vandaag leven we in een cultuur die overheerst wordt door niet-christelijke opvattingen en thema’s, als het gaat om geloof en wetenschap, het individualisme en materialisme. En even voor de duidelijkheid, dat is niet allemaal fout! Er zit heel veel goeds in de niet-christelijke cultuur. Maar het is wel degelijk zo dat de ‘normen en waarden’ in het publieke domein vaak anders zijn dan die je als lid van een kerk, of als christen, najaagt. En dat kan je in een lastig parket brengen.
Je kunt je gaan verdedigen en proberen de cultuur te domineren. Bijvoorbeeld door een politieke meerderheid te halen en, om een wat oud voorbeeld te noemen, het zwembad op zondag dicht te laten zijn als 51% van de stemmen dat willen.
Of je gaat je juist rein houden van de cultuur en je er helemaal uit terug trekken. Deels gebeurt dat, door mensen die gaan wonen op een plek waar ook christelijk onderwijs is en waar de kerk van hun kleur te vinden is. Mijn vrouw kwam, toen we 15 jaar geleden in Amsterdam terecht kwamen, tot de voor haar schokkende ontdekking dat ze geen niet-christelijke vrienden en bekenden had. Altijd actief geweest in de kerk (hoe tof is dat!), op een reformatorische basisschool, middelbare school, hoger onderwijs… en daarna als juf gaan werken op een reformatorische basisschool. Het was niet eens heel bewust, maar zo ging het gewoon.
Er is ook nog een groep mensen die het compromis aangaat en eigenlijk opgaan in de cultuur. En het risico lopen om bijvoorbeeld nooit meer die tegencultuur te vormen. Let op, ik ga niet over hun hart en over de vraag of ze bij Jezus Christus horen. Dat zou zo maar kunnen, dat is Gods zaak.
James Hunter, een hoogleraar uit Virginia, bepleit dat we moeten streven naar een ‘trouw aanwezig zijn in de cultuur’. Hij zegt: zorg nou dat je je niet terugtrekt uit de cultuur, maar ook dat je je niet aanpast aan die cultuur of dat je probeert die cultuur te domineren of beheersen. Betreed eenvoudig ieder terrein en probeer daar een zout en een licht te zijn, probeer dienstbaar te zijn terwijl je rustig vasthoudt aan je christelijk geloof. Wees trouw, of wel: houd vast aan de Bijbel, maar wees ook aanwezig. Trouwe aanwezigheid. Niet eens altijd gemakkelijk want niet iedereen zal dat waarderen. Sommige collega’s vinden dat je geloof achter je voordeur moet houden, maar dat kan natuurlijk niet: het is je levensovertuiging. En bovendien zeggen die collega’s dan eigenlijk zelf dat hún overtuiging, bijvoorbeeld een seculiere of humanistische overtuiging, dan de echte waarheid is… ofzo. Ze beschuldigen jou van iets wat ze zelf doen; dat lijkt een aardige blinde vlek. En het kan ook nog zijn dat je tegengas krijgt uit je eigen omgeving. Mensen die die niet snappen dat ik bij de EO werk, omdat dat niet 100% Bijbels zou zijn. Of mensen die niet begrijpen dat je in Amsterdam gaat wonen met je kinderen, omdat dit gevaarlijk zou zijn voor hun geloofsopvoeding. Eerlijk gezegd raakt die kritiek uit ‘eigen kring’, zeg maar: geloofsgenoten, mij nog het meest. Want leven we niet allemaal vanuit het verlangen om onze God en Heer op onze plek, die Hij ons geeft, te dienen?
Ik wens je een mooie en gezegende zondag toe en ook een goede week, waarin je trouw aanwezig kunt zijn in onze cultuur.