Zondag 19 december 2021

06:00-07:00
The Sweet Love Of Jesus – Andrae Crouch And The Disciples
Grace Flows Down – Sandi Patty & Jenn Helvering
Christmas Offering – Casting Crowns
Geest van Leven – Pearl Jozefzoon
Silver Bells – Jerry Vale
Have Yourself A Merry Little Christmas – Lauren Daigle
The First Noël – Josh Groban & Faith Hill
Winter Wonderland – Hannah Kerr
Eeuwig Licht – Trinity
Do You Know Jesus – Solveig Leithaug
Hail Almighty King – Cliff Young
Beautiful Son – Mandisa
Breath Of Heaven – David Fitzgerald

07:00-08:00
My Jesus, I Love Thee – Guy Penrod
Emmanuel - Amy Grant
Little Town – Cliff Richard
U Bent Meer Dan Welkom – Joke Buis
The Bells Of Christmas – Chris De Burgh
Little Light – Rachel Platten
God Rest Ye Merry Gentleman – Hillsong
Power Of Your Love (Live) – Oslo Gospel Choir
Away In A Manger – Remco Hakkert
Christ Is Born – The Carpenters
The Greatest Gift Of All – Glen Campbell
Your Star Outshines The Heavens (Your Love Falls Down) – Michelle Tumes
Jezus Uw Liefde Raakte Mij Aan – Opwekking
O Little Town Of Bethlehem – Sam Levine

Overdenking van Jurjen ten Brinke:
Het is vierde adventszondag. In de donkere dagen voor Kerst (en dat zijn het echt, met veel wolkenvelden en korte dagen, lange nachten…) mogen we uitzien naar Kerst.
Zacharias, de vader van Johannes de Doper, deed dat op zijn manier, dat verwachten. Na de aankondiging van Elizabeth’s zwangerschap, wat Zacharias niet kon geloven (of, liever gezegd: waar hij een bewijs voor zoekt, ‘hoe kan ik het weten’ zegt hij) was hij doof en kon hij niet meer spreken. Negen maanden gedwongen doof zijn en niet spreken… dat is heftig! Wat zou dat nou eigenlijk voor u of jou betekenen?
Voor mijn werk als voorganger en presentator zal dat betekenen geen preken, geen gesprekken, geen vergaderingen, geen muziek, geen zingen… maar ook een stuk meer zien, kijken in de ogen van anderen, vrouw en kinderen, lezen van goede boeken, studie en meditatie op het Woord van God, gebed, gedachten over het leven, en dat in grote stilte… Stilte - daar is een groot gebrek aan in onze tijd. Ook bij mij. Er overvalt je een soort onrust dan. Zodra je wachten moet op bus of in wachtkamer gelijk je telefoon pakken om je tijd te vullen, wie kent het niet.
Je kunt bang zijn voor stilte, omdat er grote vragen opkomen. Omdat je over je eigen leven moet nadenken dan. En tegelijk: het kan ook verwondering opleveren. In een tijd van advent en verwachten. Leren zien wat je hébt, waar je dankbaar voor bent, in plaats van de boosheid in je hart over wat er allemaal niet gaat zoals je zou willen.
Dankbaarheid was er van de week bij een Surinaamse zuster uit onze kerk; ze zit in het diaconale team en dient daarmee allerlei mensen met financiële zorgen. Ook leidt ze, samen met anderen, onze Surinaamse groep. Dankbaarheid was er, omdat ze 50 werd. En daar hoort… in de Surinaamse context, natuurlijk een klein feestje bij. Er waren wat mensen bij haar thuis uitgenodigd, en iemand uit de muziekgroep van de kerk (zelf Surinaamse) kwam zingen. Ik mocht als pastor langs. Er stond een stoel klaar, met een tafeltje en een kleedje erover, voor mijn bijbel. Eerst een ginger-drankje en daarna… mochten we los. De zangeres, ikzelf… De aanwezigen (zelf niet allemaal zo gelovig) accepteerden het allen. Zo hoort dat. Een christelijke mevrouw wordt 50, dan heb je een huisgodsdienstje. Om God te danken. Klaar, einde discussie.
Detail: de jarige heeft zelf een vorm van reuma. Ze kan na een leiderschapsvergadering in onze kerk meestal niet zelf haar jas aantrekken, daar helpt iemand dan bij. Haar vingers staan krom en als je haar een hand geeft van voel je een harde, versteende hand. Best heftig! Ze is afgekeurd, woont in een aangepaste woning en heeft een aangepaste auto. Mag ik vanmorgen gewoon even een keer zeggen dat ik er trots op ben dat zo iemand in onze kerk een volwaardige plaats heeft, in het leidersteam? Ze vertegenwoordigt een hele groep Surinaamse gemeenteleden, ze vertegenwoordigt misschien (onbewust) ook wel de mensen met een handicap in de gemeente. Ze wordt gezien om wie ze is en niet om wat ze allemaal kan. En ja, inderdaad, bij de verkiezing van een nieuwe diaken (ook in de afgelopen week) werd er eerlijk gezegd: we moeten iemand hebben die de zakken met geld naar de bank kan brengen, want zuster … kan dat niet tillen. Dus zoeken we er een diaken bij die wel kracht in de handen heeft.
Dankbaarheid. Zacharias zingt een lied in Lucas 1. Dankzij de liefdevolle barmhartigheid van onze God zal het stralende licht uit de hemel zich over ons ontfermen en schijnen over allen die in duisternis verkeren, in de schaduw van de dood, zodat we onze voeten kunnen zetten op de weg van de vrede.
Een mooie zondag toegewenst!