Zondag 8 augustus 2021

06:00-07:00
Come Unto Me – Anointed
What The World Needs Now Is Love – Dionne Warwick
Righteous Disgrace – Don Francisco
Suffer The Little Children – Heirloom
Father And Son – Cat Stevens
You Can Close Your Eyes – Kim Hill & Brown Bannister
Jezus Ik Wil Zingen – The Fruits
Where You Belong – Newsboys
God Will Take Care Of You – Ella Fitzgerald
Take Me Back – Randy Stonehill
Go Light Your World – Kathy Troccoli
Herboren – Wouter Seinen
Grace – Nichole Nordeman
Anansi – Nancy Rumbel

07:00-08:00
In The Sweet By And By – Guy Penrod
On My Bones – Kendall Payne
The Love Of God – Philip Bailey
Daily Bread – Jill Philips
He Watches Over You – Our Family
Maar Ik Bezing Uw Sterkte – Bouw Uw Troon
Back Into Grace – Russ Taff
Amazing Grace – Janine Beens & Jan Willem van Delft
Love Is A Place I Dream Of – Luka Bloom
I Know Who You Are – Ginny Owens
Closer To You – Mark Schultz
All The Reasons To Live – Carola
Wij Eren En Aanbidden U – Opwekking
Niemand Is Als U – Vlucht In De Stilte

Overdenking van Jurjen ten Brinke:
Kerk-zijn in deze tijd. Ik heb er heel wat zondagochtenden bij stil gestaan. En daarbij gedroomd, maar ook denkduwtjes gegeven. Er komt er nog één bij, zo’n duwtje. Ik moet mezelf vaak de vraag stellen: is er nog genoeg ‘tegen-cultuur’, wat we als kerk te bieden hebben? Weet je, ik probeer altijd zo ver mogelijk met mensen mee te gaan, samen op te trekken, om te zien wat er mogelijk is. Zodat je mensen behoudt voor de kerk, of liever: voor het Evangelie. Maar de kracht van het Evangelie is natuurlijk óók dat het tegendraads is. Dat je een helder verhaal hebt, als het gaat om de seksuele moraal. Dat je niet meegaat in het denken ‘dat iedereen toch lekker zelf mag weten hoe hij of zij het leven invult’. Dat je daar vragen bij durft te stellen: meen je dat nou!? Wat zijn jouw grenzen dan?
Wellicht herinner je je dat van een aantal zondagen geleden. Niet allemaal antwoorden geven, maar de antwoorden van mensen durven bevragen; dat is een soort nieuwe manier van evangelisatie. Iets wat ik tegenwoordig vaak doe, als het gaat om de lobby rond seksuele ethiek, is de vraag stellen of we opnieuw met koloniaal denken bezig zijn. Mensen vinden dat lastig, als ik hen dat vraag, maar volgens mij is het wel terecht. We hebben het kolonialisme achter ons gelaten, maar ondertussen maken we wel de keus om, als een land dingen doet die ons niet zint, de financiering stop te zetten. En dat gaat ver hoor, ik heb serieus vrienden in Oeganda die hun baan op een basisschool verloren omdat er meer dan 1000 leerkrachten naar huis gestuurd zijn: een tekort aan geld. De overheid kreeg minder ontwikkelingshulp vanwege haar ethische standpunten. Nu mag duidelijk zijn dat ook ik het beleid verafschuw waarin, bijvoorbeeld homoseksuele mensen in Oeganda in elkaar geslagen worden. Dat mag nooit. Maar of de oplossing nu is dat je als Westers land nieuwe wetgeving in Oeganda moet afdwingen, ten koste van het onderwijs aan kinderen in een arm land? Dat is heftig, wat mij betreft. Met zo’n onderwerp ben je een tegen-cultuur, maar dat moet dan maar. Want je wilt opkomen voor recht en gerechtigheid. Net als de discussies over vrijheid. Wat is vrijheid? Vrijheid zonder grenzen wordt oorlog! Zelfs een leuke pot voetbal op televisie, als je ervan houdt, is niet vrij van regels en grenzen. Die moeten er zijn, zoals er voor vissen in het water ook grenzen zijn. Je kunt geen goudvis op een kleedje in de kamer leggen en zeggen: nou, geniet van je vrijheid, eindelijk hoef je niet meer in een aquarium. Nee, echte vrijheid is: erkennen wat je grenzen zijn. Hoe je bedoeld bent. Door je Schepper, en daar dan naar leven.
Zijn we genoeg een tegencultuur?
En dan niet op de manier van ‘tegen-tegen’, maar door vragen te stellen?
Kijk, ik kan tegen samenwonen zijn, bijvoorbeeld. Maar ik sta liever bekend als iemand die heel erg voor het huwelijk is. En als een jong stel dan mijn kantoortje uitloopt en tegen ze tegen elkaar zeggen: ‘Tjonge, we zijn eigenlijk gek als we niet trouwen he!’ Dan ben ik blij. Ik heb ze uitgedaagd om te trouwen, in plaats van dat ik hen verteld heb dat samenwonen niet zou moeten. (Ja, ik realiseer me dat ik nu even wat voorbeelden noem, waar je ook weer wat van kunt vinden. Maar goed, het gaat me om het principe, dat ik graag wil duidelijk maken.)
Ik wens je toe, dat je vaak een tegencultuur kunt veroorzaken. In je familie, op de werkvloer en met je kerk. Een positieve tegencultuur, die niet meegaat in alle doen en laten in onze samenleving, maar daadwerkelijk een ander geluid laat horen. Deden ze vroeger ook, in de vroegchristelijke kerk! En die kerk groeide…
Een mooie zondag gewenst!