14-02-2021

Playlist

06:00-07:00

Goodbye Yesterday – Phil & John

Cold – Marie Miller

Waiting – Chris Rodriquez

I Say A Little Prayer – Aretha Franklin

Wat Voor Een Liefde Is Dit Toch – Herman Boon & Lydia Zimmer

Better Off – Jennifer Knapp

The Way (Psalm 1) – The Shiyr Poets

For Always – Bebe & Cece Winans

See The Sun Again – PFR

Vul Dit Huis Met Uw Glorie – Reyer & Mirjam de Jager

It Must Be Love – Labi Siffre

Tell Your Story – Out Of The Grey

Jesus Blood Never Failed Me Yet – Jars Of Clay

Finally Free – Nichole Nordeman

Passing Of Day – Brian Thiessen

07:00-08:00

Crying In The Chapel – Allies

Creater – Laura Kaczor

Diamond Days – Eric Bibb

Mornings With You – Maria Solheim

He Covers Me – Steve Camp

Altijd – Joke Buis

The Lord’s My Shepherd – Stuart Townend

My Jesus I Love Thee – Selah

Above All Powers – Jarrod Cooper

I Believe – Dolly Parton

Someday I May Rise Above It All – Bruce Carroll

Nederig van Hart – Bertina Grijpstra & Opwekkingskoor & Band

She Likes To Watch – The Rippingtons & Russ Freeman

Overdenking

Het was me het weekje wel weer. Genoeg te doen, ondanks corona-tijd! Echt een week waarin ik me realiseer dat we een bijzondere kerk in Amsterdam hebben. Eentje met z’n eigen problematiek én z’n mooie kanten, natuurlijk. Het houdt me van de straat, zeg maar. Donderdag haalde ik een broeder uit het revalidatiecentrum, nadat hij daar maandenlang is geweest, na een paar weken ziekenhuis. Ik werd in november plotsklaps gebeld dat deze persoon, die jaren geleden als bezoeker in onze kerk kwam, me had opgeven als 1e contactpersoon. Dat is natuurlijk verdrietig genoeg, dat je zo eenzaam bent dat je iemand die je af en toe spreekt als contactpersoon doorgeeft, in de ambulance. De man komt van oorsprong uit Togo, woont meer dan 25 jaar in Nederland, heeft heel veel mensen geholpen met klusjes in huis en aan hun fiets (allemaal vrijwillig, want hij was arbeidsongeschikt) en is single. Dan word je, in een bovenwoning in Amsterdam, heel alleen… als je ziek wordt. We zullen zien hoe lang hij het redt; hij is ook wel eigenwijs, wil niet verhuizen, kan geen trap meer lopen… en verzamelt altijd spullen voor zijn thuisland. Het huis staat boordevol. Wat moet je nou in zo’n situatie? Eerst maar eens zijn huis schoongemaakt met een paar personen uit de kerk, en hem toen opgehaald. We gaan zien hoe lang het goed gaat… denk ik dan…

De dag ervoor had ik een draaidag voor het programma Nederland Zingt Dichtbij. Ver weg, in Noordoost Groningen. Nou, dat levert in ieder geval veel tijd in de auto op, en dan kan ik mooi alle telefoontjes wegwerken. Dat is een meevaller, zeg maar. Het begint ’s morgens met een Iraanse jongen van rond de 30, die aan het afkicken is na een alcoholverslaving. Hij doet het goed! Maar financieel heeft hij het nog niet op orde. En qua internet enzo ook niet. Hij appt dat hij de volgende dag een sollicitatiegesprek heeft, maar dat de winkels dicht zijn en dat hij geen goede kleren heeft. Vooral een broek is het probleem, een overhemdje heeft hij wel. Of de kerk nog wat tweedehands kleding heeft liggen. Ik regel vanuit de auto dat hij bij iemand in Hoop voor Noord een broek kan halen. Die persoon appt me later op de dag dat hij al een tijd op de bank zit… om z’n verhaal te doen.

De lockdown eist z’n tol. Ik ben er wel klaar mee, zeg ik vooral voor mijn gemeenteleden. Wat een boel narigheid veroorzaakt dit; het kwaad van corona wordt bestreden met het kwaad van maatregelen die nog aardig te harden zijn als je het helemaal op orde hebt in je leven, maar zodra dat niet het geval is… is het een hele nare tijd. Ik ben blij dat het stadsdeel onze kerk als buurthuis ziet (jullie zijn naast kerk eigenlijk gewoon buurthuis, toch?’ zei de stadsdeelvoorzitter). ‘Wij zijn blij als jullie open zijn!’ Nou, dat laten we ons geen twee keer zeggen. Dus in weer en wind, bij sneeuwstormen of gewoon mooie blauwe luchten… is onze kerk open voor een paar samenkomsten per zondag. En ja, natuurlijk is er ook een livestream voor de mensen die het wel op orde hebben en die thuis mee kijken.

De week eindigde met de vrijdagavond in onze Surinaamse groep, in de kerk. Ik was er dit keer zelf bij. Het eten hebben we vanwege corona geskipt, maar een tiental Surinaamse mensen zijn samen. We zingen een paar Surinaamse liederen, bidden het Onze Vader in het Surinaams en ik doe een Bijbelstudie. Als we napraten komen er ook allerlei verhalen op tafel. Over de sneeuw, bijvoorbeeld. Twee oude Surinaamse dames vertellen hoe ze vroeger voorgelezen kregen, in Suriname, uit boekjes van WG vd Hulst. Over dat het sneeuwde buiten, en voetstappen in de sneeuw. En dat moeder met haar voeten op de stoof aardappels aan het schillen was. En dat ze nog nooit sneeuw hadden gezien en nog nooit een aardappel gegeten hadden.

Ik voelde plaatsvervangende schaamte. Zo ging dat dus, vroeger. Lang leve ons kolonialisme. Nou, dan moet ik me nu maar een beetje extra inspannen voor mensen uit Iran en Togo die Nederland hebben uitgekozen. Toch?

Een fijne zondag gewenst!