Vroeg op 5
EO

27-12-2020

  1. Nieuwschevron right
  2. 27-12-2020

Een programma met gospel-praise- en worshipmuziek en een overdenking van Jurjen ten Brinke, voorganger van de multiculturele kerk Hoop voor Noord in Amsterdam.

Overdenking:

De laatste zondag en de laatste ‘vroeg op 5’ van 2020. Dank voor alle aandacht en de fijne reacties op dit programma! Ik heb, met name de afgelopen maanden, geregeld stil gestaan bij migranten in Nederland en de zegen die zij brengen. Vandaag, op derde Kerstdag (zoals ze soms zeggen) daarom nog een mooi, waargebeurd verhaal.
‘Je moet echt gaan, Sehai! En neem je zusje mee!’
Oma is resoluut. Nu Sehai’s vader is vermoord door paramilitairen en haar moeder op zoek is naar de waarheid achter zijn dood, is het dé kans om te vertrekken. Het is zomer 1986. Al jaren had oma gespaard om, als het nodig zou zijn, haar twee kleinkinderen naar Europa te laten vluchten. En nu is het zover. Ze zijn jong, maar een smokkelaar kan het fixen: van Eritrea naar Caïro en dan door naar het vrije continent.
Oma vertrouwt ze toe aan de Almachtige God. Eventjes neemt ze het grote kruis om haar nek in haar handen. En daarna helpt ze haar kleindochters met inpakken.
Nog geen drie dagen later zitten Sehai en haar zusje in Egypte in een huis, waar ze niet naar buiten mogen. Het duurt lang. Dagen worden weken en weken worden maanden. Maar dan is daar het moment dat ze, samen met een moslimmoeder en haar vijf kinderen, naar Duitsland gaan. Nog nooit had Sehai van dat land gehoord, maar ze is blij dat er een toekomst voor haar is. Want dát heeft oma steeds gezegd. Ze mist haar moeder wel, want van haar heeft ze geen afscheid kunnen nemen. Zij was verderop in het land, op zoek naar de bewijzen achter de gewelddadige dood van Sehai’s vader.
In Berlijn komt Sehai met haar zusje in een opvangkamp voor minderjarige asielzoekers terecht. En een paar maanden later is daar het moment dat een vriendelijk Duits echtpaar hen adopteert: van de familie van de meisjes, ver weg in Eritrea, ontbreekt ieder spoor.
Sehai mist haar ouders. En oma. Maar ze besluit als tiener om de liefdevolle zorg van haar nieuwe papa en mama te accepteren. Ze gaat naar school en sport graag. Tot haar verrassing komen haar pleegouders met een foldertje over een Eritrese brassband. Daar zou ze haar moedertaal kunnen blijven spreken en bovendien veel landgenoten kunnen ontmoeten. Sehai geniet elk moment dat ze moet repeteren en slaat er ritmisch op los op haar trommel. Als ze na de muziekavonden van de vereniging naar huis gaat, kijkt ze altijd een poosje naar de foto in haar portemonnee: mama; hoe zou het met haar gaan en zou ze nog leven?
Niet alleen in Berlijn zijn Eritreeërs beland. Ook in andere Europese landen is een Eritrese gemeenschap, zo leert Sehai. En hoewel ze nauwelijks kan geloven dat dit kon gebeuren wordt ze uitgenodigd om mee te gaan op tournee naar Rotterdam. De weken voor de reis wordt er nog harder geoefend dan anders, maar het lukt. Gespannen vertrekt de groep tieners met een paar begeleiders per touringcar naar Nederland; een dag lang reizen vanuit Berlijn. De regels zijn strikt en uitgaan zit er niet in, maar na een paar dagen is daar het grote optreden.
Sehai geeft álles. Dit is het moment om te stralen! Nu kan ze laten zien wat ze waard is. En dat lukt. Totdat…
Er ontstaat geroezemoes. Een paar mensen staan op en er valt een stoel. De dirigent van de Eritrese muziekgroep draait zich half om en vraagt zich af of hij door moet gaan of moet stoppen. Een vrouw valt flauw; ze wordt de ruimte uitgedragen. Een paar mensen volgen en de rust keert langzaam terug. Maar niet bij Sehai.
Kan dit waar zijn? Het gezicht van die mevrouw, toen haar hoofd opzij viel en ze naar buiten gedragen werd, dat ként ze toch?
Ze probeert zich te concentreren. Dit kan niet. Onmogelijk.
Die avond komt een van de begeleiders van de groep op haar slaapzaal. Ze wil met Sehai spreken. En dan blijkt het ongelofelijke waar te zijn: de flauwgevallen vrouw is Sehai’s moeder. Ze herkende haar dochter in het orkest en was overweldigd door emoties.
Een innig weerzien volgt en Sehai weet: wonderen bestaan. Ze reist terug naar Berlijn en vertelt het blijde nieuws aan haar zusje.
Het heeft nogal wat voeten in de aarde om het gezin te herenigen. Immers: Sehai en haar zusje zijn door Duitse ouders geadopteerd. Maar vlak voor Kerst 1988 komen de zussen definitief naar Nederland. Het wordt een Kerst om nooit meer te vergeten: verwondering, blijdschap, familie en Jezus’ geboorteverhaal… het is er allemaal!
Dit verhaal is waar gebeurd. Sehai betekent ‘zon’. Ze is getrouwd en moeder van drie jongvolwassen kinderen. Ze woont in Amsterdam, maakt deel uit van multiculturele kerk Hoop voor Noord en heeft altijd contact gehouden met haar Duitse pleegouders.
Een mooie zondag gewenst… en komende week een goede jaarwisseling!

Playlist:

06.00 – 07.00

Go and sine no more Liaison

When I let it go Sierra

Wonderland Kendall Payne

In it after all Larnelle Harris

Geel Elise Mannah

Chop chop Burlap to Cashmere

Loving a person Sara Groves

Change the world Madeira & Spraque

Morgen zal Ik er zijn Lars Gerfen & Reyer

Falling deep in love Helen Jayne

Mercy came running Phillips, Craig & Dean

In a little while Amy Grant

Jesus, all for Jesus Troy Donockley


07.00 – 08.00

I’m a Pilgrim Lost Dogs

Dreaming of April Out Of The Grey

Never should have left you The Sweet Comfort Band

Goes terecht – ode 40 De Oden van Salomo

Never for nothing Margaret Becker

Under the influence Anointed

Bridge over troubled water Simon & Garfunkel

The cross that bears His name Cheri Keaggy

Promise me Aaron Jeoffrey

Out of hiding Steffany Gretzinger

Troubled world Glenn Kaiser

Wees stil en weet, dat Hij is uw God Opwekking

Weest stil voor het aangezicht van God Opwekking