Zondag 29 augustus 2021

06:00-07:00
Through My Window – The Martins
So Much Fun For My Sad Song – Chris Rice
Fallen In Love – Darlene McCoy
Only A Mountain – Jason Castro
Morgenlicht – LEV
You’ve Got A Friend – James Taylor
The Truth Is – Lisa McClendon
Lost In The Stars – Frank Sinatra
Welkom Thuis – Talitha Nawijn
The Water Is Wide – Cliff Richard
Feel Like Falling – Ashley Clevenland
If – Bread
Timeless – Babbie Mason
A Sense Of Place – Eric Tingstad

07:00-08:00
Love From The Sweetest Cup – Clay Crosse
Always Be Your Baby – Natalie Grant
Whatever You Ask – Steve Camp
Don’t Dream It’s Over – Sixpence Non The Richer
Ik Zie Uit Naar De Morgen – Lars Gerfen
Faithful Heart – Pam Thum
There She Stands – Michael W. Smith
Home Fires Burning – Carolyn Arends
The Man I Want To Be – Ben Glover
You Were My Last Hope – Trace Balin
Completely Taken In – Dallas Holm
Een Hoop Die Zeker Is – Opwekking
Be Thou My Vision – Mark McClure

Overdenking van Jurjen ten Brinke:
Het is lang onmogelijk geweest, maar een paar weken geleden toch waar geworden. En eindelijk durf ik er over te vertellen. We hebben een hond. Een Appenzeller Sennen, dat is het ras.
Nooit gedacht dat dit zou gebeuren in ons leven in Amsterdam. Mijn vrouw is altijd met het argument gekomen dat een hond okay is, maar niet als je met zes personen in een eengezinswoning in de hoofdstad woont, met alle drukte van dien. We hebben geen bijkeuken, geen schuurtje, geen garage… de fietsen staan altijd buiten en de hond leeft met het gezin in de woonkamer.
Maar goed… met dochterlief gaat het minder goed; dat is een zorg in ons gezin. Elk huis heeft z’n kruis. En toen een collega van me vorige week zei: ‘Een hond? Dat nooit. Nooit!’ heb ik maar heel nuchter geantwoord: mwah, als het met een van je kinderen minder gaat en iedereen adviseert een hond, waar ze een band mee op kan bouwen en die haar mee naar buiten neemt… dan praat je wel anders. Want voor je kind heb je alles over. Alles.
Ik heb het mensen vaak horen zeggen en meende dat ik al alles gaf, maar het is echt waar: je stapt over een heleboel hobbels heen uit liefde voor je kids. In ons geval, met name voor mijn vrouw (want ik vind het stiekem wel leuk): een grote, blaffende hond die nog veel te waaks is, die gewend is aan het liggen op de bank in de woonkamer en die verhaart. Tja. Je hebt er een kind bij zeggen ze. En zo is het.
Maar tegelijkertijd: mensenlieve, wat een trouw. En toewijding… heeft zo’n dier. Dochterlief viel flauw in de week dat we haar hadden gekregen en zie daar: onmiddellijk was hond Luna daar om haar weer bij kennis te likken. De ochtenden zijn een feestje, als je beneden komt. (Die eerste week met een blaffende hond beneden, midden in de nacht, ben ik inmiddels weer vergeten. De gordijnen zijn dicht en er hangt een doek voor de ramen, zodat ze niet aanslaat bij elke willekeurige Amsterdammer die na een avond stappen door de straat komt.)
Je komt beneden en wordt kwispelend begroet. Ze gaat er even bij liggen, je kunt haar kroelen en aaien en als je zin hebt uitlaten. Dan is het opeens weer een voordeel dat er zes mensen in huis rondlopen: hoef je niet zo vaak.
Ik ben inmiddels wel overtuigd van het feit dat wij mensen veel kunnen leren van dieren. En ook van onze hond. Niet alles wat ze doet is goed, maar: ‘trouw zijn kun je leren’! Door naar een hond te kijken, zou ik zeggen. Hondstrouw, noemen we dat. En niet voor niks.
Uiteraard hopen wij dat dit voor ons lieve dochter veel oplevert. Ik realiseer me dat er genoeg luisteraars zijn die dit herkennen. Die ook een zoon of dochter hebben die met depressieve gevoelens loopt. Die de pijn kennen van een kind dat haar leven een dikke onvoldoende geeft. En dan ben ik nog gezegend met het feit dat onze meid ons als ouders als beste gesprekspartners ziet… die zich niet alleen maar terugtrekt op haar kamer. Al is het maar om de hond, beneden. Wat dat betreft: een aanrader.
Ik oefen geduld. En realiseer me dat ik het niet in de vingers heb. Ik lig ervan wakker, en weet dat ik het aan God moet overgeven. Elk huis z’n kruis, ja, zo is het. Lieve vaders en moeders, ik bid jou en mezelf toe dat je tot diep in je hart zult weten, geloven en ervaren dat je kind niet alleen van jou is, maar vooral van God. Vandaag is het zondag en je mag extra bidden, thuis of in de kerk: ‘Heer, ontferm u!’
Een fijne zondag toegewenst.