Zondag 31 oktober 2021

06:00-07:00
Hands Of The Healer – Brandon Heath
Love Is Waiting – Brooke Fraser
Find Your Kindness – Rend Collective Experiment
To Fly – Cindy Morgan
Sweet Surrender – John Denver
Rust – Reyer van Drongelen & Mirjam de Jager
When I Look Into Your Eyes – Kenny Marks
Joy! – Joyce van Boven
Carry On – Stu Garrard & Michael W. Smith
Zeg Me – Kinga Ban
Big Blue Sky – Bebo Norman
Yes, I Believe – Point Of Grace
One Hand, One Heart – Nueva Manteca

07:00-08:00
I Will Sing Of My Redeemer – Selah & BarlowGirl
Sanctus – Travis Cottrell
Heart Of My Heart – Lara Landon
Listen And Learn – Geoff Moore
Het Allerbeste Komt Er Nog Aan – Rebecca Steenbergen
Reason I Live – Big Dismal
Show You Love – Reana
He Will Carry You – Scott Wesley Brown
Lover Of My Soul – Deniece Williams
Rattling The Air – One Hundred Days
Bonded Together – Twila Paris
Doorgrond Mijn Hart – Opwekking
Doorgrond Mijn Hart – Jan Lenselink & Dick LeMair Orchestra

Overdenking van Jurjen ten Brinke:
Het is Bijbelzondag vandaag. En ook nog eens de dag van de Reformatie, 31 oktober. 504 jaar geleden sloeg Maarten Luther zijn stellingen op de deur van de slotkapel in Wittenberg. Reden om dankbaar te zijn… we hebben een Bijbel in onze eigen taal.
Twee weken geleden vertelde ik over de NBV21. Die Bijbel in eigen taal. Wat werd daar, op de presentatie in Den Haag, ook door nieuwe Nederlanders prachtige muziek gemaakt. De veelkleurigheid van God werd heel zichtbaar! Die veelkleurigheid werd afgelopen week voor mij ook heel zichtbaar bij de begrafenis van een Surinaamse zuster uit onze kerk. Ik was diep, diep onder de indruk. Een bomvolle uitvaart, veel mensen, prachtige muziek… we begroeven met recht een koningskind. Kinderen en kleinkinderen die het woord voerden, stoere Surinaamse gasten met zonnebrillen en tattoo’s, die op het podium in tranen vertelden dat hun oma hen biddend bij Jezus had gebracht. Wat een getuigenis van een God die door de geslachten heen werkt. Wat een kracht van het gebed. Wat een genade van God, dat ook… want er zijn genoeg luisteraars en ook mensen in de grote stad die met lede ogen zien dat hun kinderen en kleinkinderen andere keuzes maken.
Het werd een lange dankdienst op het leven van de betrokkene. En als je in de NL cultuur nog ziet dat mensen dan naar de kerkdienst komen, of naar het graf (dat maak ik vaak mee in Amsterdam, als mensen echt niet naar een kerk willen), of naar een afscheid of condoleance… hier kwam bijna iedereen overal. Neven, nichten, mensen die de overledene kenden van wandelingetjes in het park, alle Surinamers die ook maar enige verbintenis met de zuster hadden… waren er. Ook achteraf, bij de condoleance en de na-zit, met hapjes en drankjes die de Surinaamse groep van onze kerk had verzorgd.
Na de indrukwekkende dankdienst volgde de begrafenis. Honderden mensen verzamelden zich achter de kist. Een klein muziekkorps speelde liederen als ‘Abba Vader’, ‘Veilig in Jezus armen’, ‘Lichtstad met uw paarlen poorten’ en zo meer. Heupwiegend volgden we de kleurig geklede vrouwen die de kist droegen. Stapjes vooruit, en weer achteruit. Soms een rondje, en maar zingen. Ik begrijp heel goed dat je wenkbrauwen fronsen als je dit hoort, maar echt, niet eerder maakte ik een begrafenis mee waar het evenwicht tussen ernst, verdriet, vreugde, dankbaarheid, vieren van het leven en teruggeven van het leven aan God… zó met elkaar verbonden waren. ‘Zo wil ik ook begraven worden’, zei ik tegen m’n vrouw. ‘Ik ook’, zei ze.
Bij het graf werd gezongen. En vlak voordat ik het woord kreeg en toen alle mensen zich verzameld hadden rond het graf, gingen de dames die de kist droegen in polonaise weg van het graf. En ze zongen: ‘Wij danken U, wij danken U. ’t Is mooi geweest, ’t is mooi geweest, ’t is mooi geweest.’
Ja, zo is het. En het mooiste… leven met de Heer, dat is gekomen voor deze zuster in Christus, die ons is voorgegaan.
Het is een beetje zwaar, dit onderwerp, maar het werd licht, die dag. De zon brak sowieso door toen wij met elkaar naar het graf liepen, terwijl we daarvoor kletsnat regenden bij aankomst op de begraafplaats. Voor nu wens ik je een mooie zondag. Een carpe diem: pluk de dag. Waarbij overigens het memento mori (gedenk te sterven) nooit ver weg is. Deze zuster stierf plotseling, in de nacht, zonder enige ziekte vooraf. Laat deze zondag je verder brengen in je relatie met God. Vertrouw je aan Hem toe. Opdat ook jouw begrafenis, ooit, een koninklijke mag zijn. Tot eer van Zijn naam!