Concertverslag Gérard Lenorman

Het is half negen geweest, het zaallicht dooft, de vijf muzikanten zoeken hun instrumenten op, maar het blijft donker. Nét iets te lang, de zaal wordt ongeduldig, maar dan begint het toch. Gérard Lenorman zingt een paar zinnen vanuit de coulissen, de band pakt flink uit en dan komt hij op. Dat moment blijft altijd magisch. Ook al sprak ik hem drie weken geleden één op één, zo’n opkomst in een theater blijft een kippenvelmoment.

Gérard Lenorman put uit zijn rijke repertoire, praat in heerlijk Frans de verschillende chansons aan elkaar. In het begin is hij best een tikje nerveus, zeker als blijkt dat bij een minder bekend lied, misschien wel van zijn nog te verschijnen album, het scherm uitvalt waar de tekst op staat.

Maar na vijf, zes chansons is hij in zijn element, heeft hij goed contact met de zaal en krijgt hij al een bos bloemen van een dame op rij 1. Met ‘Michelle’ heeft hij mij helemaal te pakken, prachtig! In de loop van het concert blijken er meer vrouwen kadootjes voor hem te hebben meegenomen. En heel duidelijk wordt dat de échte fans links vooraan zitten. Die zingen elk lied helemaal mee. Op een goed moment gaat hij met de gitarist helemaal vooraan op het podium zitten en doen ze verzoeknummers. Met ‘Les jours heureux’ weten de echte fans hem helemaal in zijn element te krijgen. En, nou vooruit, hij doet ook een een coupletje en een refreintje van ‘Si j’étais président’. Dat vind ik jammer, die had ik graag helemaal en in volle bezetting gehoord.

Het concert eindigt met ‘Voici les clés’. Zoals hij me in het interview al verteld had zingt hij bij ieder concert andere versies van zijn nummers, om zelf ook geïnspireerd te blijven. Dat maakte ‘Voici les clés’ en ook de toegift net wat minder meezingbaar. Die toegift was uiteraard ‘La ballade des gens heureux’.

Gérard Lenorman zorgde voor een heerlijke avond in Almere. Met zijn 72 jaar kan hij het nog goed aan. Ik vreesde aan het begin van de avond voor zijn iets schorre stemgeluid, maar daarmee haalde hij gemakkelijk het eind van het concert. Af en toe dwaalden mijn gedachten af naar Gerard Cox, die precies hetzelfde mooie witte kapsel heeft. En ik moest ook veel aan Toon Hermans denken, die net zo gracieus en charmant op de bühne stond. Wat een fijne Franse avond. Ik verheug me nu al op Julien Clerc in mei!

Kijk en luister

Meer zien van het optreden? Bekijk hier een filmpje dat Bert opnam en op Facebook deelde:

Beluister hier het interview dat Bert onlangs had met Gérard Lenorman: