We vierden de muziek van David Bowie

(foto's: Henkjan Smits)

Afgelopen dinsdag hadden we Ivo van Hove te gast in 'De Max!' op NPO Radio 5.
Ivo heeft in New York nauw samengewerkt met David Bowie als regisseur van de voorstelling Lazerus. Een maand voor de dood van Bowie, 10 januari twee jaar geleden, stond Ivo naast deze muzikale held op het toneel, een staande ovatie in ontvangst te nemen.

De aanleiding om Ivo uit te nodigen als gast was de twee concerten in Nederland met de titel ‘Celebrating David Bowie’. In Paradiso en TivoliVredenburg speelde een vijftienkoppige band met een aantal oud Bowie-muzikanten. Op de vraag of Ivo van Hove er naartoe ging zei hij: “nee, I had the real one”. Ik begreep wat hij bedoelde. Ik had dit gevoel tijdens het optreden van NPG, de begeleidingsband van, de eveneens in 2016 overleden, Prince, op het North Sea Jazz. Toen vond ik het bijna ongepast om uit je bol te gaan van deze te gekke band die nu over de rug van mijn grote held de wereld overging. Maar wat was dat een goed optreden. Daarom besloot ik toch gisteren wel te gaan naar TivoliVredenburg. Doordat Manuëla Kemp en ik tot 20.00 uur uitzending hebben, was het concert al begonnen toen ik binnenkwam. Ik kwam is een overvolle zaal terecht, waar een te gekke band stond te spelen.

Pianist Mike Garson was de ceremoniemeester van de avond. Met enorme rust vertelde hij tussen de nummers door wat anekdotes. Hij vertelde dat hij ooit voor acht weken was ingehuurd door David Bowie, maar dat dat uiteindelijk meer dan 1000 optredens zijn geworden en een samenwerking van bijna vier decennia. Het meest bekend staat hij voor zijn pianopartij in Aladdin Sane, dat hij gisteren uitspon tot een pianorecitel met citaten van klassieke grootmeesters.

Het was een feest van herkenning met grote hits van het muzikale genie, David Bowie. Veel muzikanten speelden diverse instrumenten, waardoor er af en toe vijf gitaristen op het podium stonden. Bassist Carmine Rojas (die we nog kennen van Let’s Dance) was de hele avond in de achtergrond aan het grooven, samen met linkshandige drummer Michael Urbano (Smash Mouth). Gitarist Gerry Leonard (te horen op de Bowie-albums Heathen, Reality and The Next Day) liet het ‘down to earth rockgeluid’ van Bowie horen. Sessiemuzikant Angelo Bundini (bekend onder de naam Scrote) speelde de hoofdrol onder de gitaristen.

Gitarist Adrian Belew (die we kennen van oa Frank Zappa, King Crimson, Talking Heads en de Bowie-albums Lodger en Stage) speelde nonchalant met zichtbaar plezier. Het mooie vond ik dat deze muzikanten geen top 40-bandje vormden, geen bandje voor bruiloften en partijen, dat de arrangementen exact kopieert. Nee ze speelden de nummers, zoals ze het ook gespeeld zouden hebben als ze nu met Bowie op tournee zouden zijn gegaan. En dan hoor je Adrian Belew andere partijen spelen, maar wel met de voor hem zo karakteristieke gitaarsound. De band werd aangevuld met de Nederlandse percussionist Jeroen de Rijk.

Overigens was dit niet de enige Nederlandse bijdrage. De vocalisten wisselden elkaar af. Een van de opvallende verschijningen was de Nederlandse zangeres Cato van Dijck (My Baby, The Souldiers). Zij zong o.a. Suffragette City en Jean Genie en maakte duidelijk dat het geen Bowie-karaoke was, maar dat de nummers gespeeld werden, zoals je ze zelf interpreteert. Andere zangers waren Joe Sumner (zoon van Sting en bekend als zanger van de band Fiction Plane), Paul Dempsey (van de Australische rockband Something for Kate) en de weergaloze Angelo Moore (van de band Fishbone). Hij kwam steeds in andere clowneske outfits op en liet het theatrale van Bowie ook nog eens herleven. Als Angelo Moore niet zong bespeelde hij de - soms slecht hoorbare- theremin, die in een soort attachékoffer was verstopt.

Ceremoniemeester en pianist Mike Garson legde het wrange gevoel van het missen van de grootmeester zelf heel goed uit: “Bowie heeft zoveel mooie nummers geschreven en is daarmee de Burt Bacharach, de George Gershwin, de Mozart van onze generaties geworden. Laat zijn repertoire voor eeuwig voortbestaan”. Dat gebeurde gisteren in optima forma. Er werd zo waanzinnig gemusiceerd, dat je David Bowie niet mistte, maar juist kon eren. En daar was de avond voor bedoeld, Celebrating David Bowie.

Ivo van Hove had the real one, maar dichter bij the real Bowie-music kunnen we niet komen dan de afgelopen dagen in respectievelijk Amsterdam en Utrecht.

Beluister hieronder het gesprek met Ivo van Hove: