Petra's avontuur in Nepal

Een paar jaar geleden deed mijn dochter Susanne vrijwilligerswerk in Nepal. Ze was een half jaar weg en ik dacht: Nepal… dat lijkt mij een mooi vakantie-adresje, toch? En dus zocht ik haar op.

Nepal… wàt een land! Echt àlles is daar anders! Ik maakte kennis met het oorverdovend drukke en verbazingwekkende Kathmandu, waar ik in de microbusjes ongegeneerd werd aangestaard vanwege mijn lengte en werd uitgelachen omdat ik bij elk gat in de weg keihard mijn hoofd stootte tegen het dak. Een groot verschil met het serene Bhouda, waar je alleen Boeddhistische monikken hoort zingen. En wat een kléuren overal, ongelofelijk!

Daarna hebben Suus en ik letterlijk ‘de benen genomen’ richting de bergen. We hebben een trekking gedaan in het Helambu-gebied. Ruige bergen, heerlijk-ruikende bossen, eindeloze mais-terrassen, moeilijk begaanbare paden, glibberige kleiwegen en canyons, voetje voor voetje, soms zelfs op handen en voeten zijn we er samen doorheen getrokken. Onderweg overnachtten we in dorpjes die we tegenkwamen (2 euro voor een kamer). ’s Morgens om een uur of 7 vertrokken we om om ca. 13.00 of 14.00 uur aan te komen op de volgende bestemming, want daarna kon het gaan regenen. Dat hebben we gemerkt! Op een dag zijn we, vanaf het dorpje Chipling, dat halverwege onze dag-route lag, de verkeerde weg ingeslagen.

Tja… je hebt daar geen ‘paddestoelen’ langs de weg… Urenlang liepen we verkeerd zonder het te weten, tot we dachten: dit klopt niet, we hadden er allang moeten zijn. Maar ja, aan wie vraag je de weg als er niemand is? Alleen maar bomen… We werden ongerust. Wat moesten we doen? Net toen de paniek begon toe te slaan zagen we vlak voor ons ineens een herder zitten, opgevouwen op een rots. Onze kaart zei hem niets maar met handen en voeten maakte hij ons duidelijk dat de plaats die we noemden toch echt aan de andere kant van de berg lag… nee toch!

Moesten we weer helemaal terug naar Chipling! Het was intussen gaan regenen. We zaten best in de rats: zouden we het voor het donker halen? We hadden al zo lang gelopen… Door hagel, regen, onweer en dikke mist, waardoor de sowieso al modderige paadjes spekglad waren geworden, zingend om de moed erin te houden, kwamen we tenslotte, net op tijd, doodmoe maar heelhuids aan. Wat hebben we God gedankt voor die herder…

Om onze spullen te laten drogen zijn we twee dagen in Chipling gebleven. We genoten intens van de gemoedelijkheid, de rust, de kippen met kuikentjes, de koeien, de kindjes, het fantastische uitzicht en het heerlijke eten. Een goede oefening in ont-haasten en ont-moeten!

Ondanks het spannende avontuur hebben we ook veel gelachen onderweg. Vooral toen na een behoorlijk pittig klimmetje op handen en voeten, vanuit het niets een koe KEIHARD in Suus’ oor loeide! Ze rolde van schrik bijna die hele berg weer af…

En wat was het mooi toen we door de dikke mist van laaghangende bewolking liepen en toevallig omkeken: wauw! Achter ons was het plotseling helemaal helder en zagen we de besneeuwde toppen van de Himalaya… pràchtig!

Al met al werd het een onvergetelijke vakantie en ben ik verliefd geworden op dit bijzondere land en haar inwoners. En Suus en ik hebben wat afgepraat over stil zijn, over niet-oordelen, en nou ja, over alles wat tussen een moeder en een dochter zoal ter sprake kan komen.

En wat is het intens verdrietig dat, door de aardbeving, grote delen van het gebied waar wij doorheen trokken, inclusief dat prachtige dorpje Chipling, nu onder een dikke gruislaag liggen…

Nepal, ik hou van je!

- Petra

Lees ook Stefan Stasse's zomerverhaal >>