Klaar - Lizzy de Wilde
- Nieuws
- Klaar - Lizzy de Wilde
"Dag Covid-19, we hebben van je geleerd, dit keer gaan we het écht anders doen. We zijn géén misselijke mensen. De meeste van ons deugen. Dank en vaarwel"
Om deze inhoud te tonen moet je toestemming geven voor social media cookies.
Volgspot zocht creativiteit in crisistijd en nodigde artiesten de afgelopen maanden uit om aan de slag te blijven. Tekstschrijvers, muzikanten en cabaretiers werden uitgedaagd om een tekst te schrijven die te maken had met de situatie waar we ons in bevonden. In de rubriek ‘Niet zonder ons’ liet Volgspot vier dagen per week de creatieve vruchten horen. Uiteraard stond er een financiële vergoeding tegenover. De teksten voor ‘Niet zonder ons’ mochten overal over gaan, zolang er een link was met de corona crisis.
KLAAR - LIZZY DE WILDE
Ik ben er HE-LE-MAAL klaar mee!
Met Corona, waarmee anders?!
U ook?
“Ik heb het door, ik ben het zat.
Dit is wat ik vergeten had.
Die misselijke mensen zijn
al die miljoenen jaren op aarde,
nog even vals, nog even klein,
als Kaïn, Kaïn en Abel.
Een uit de hand gelopen apensoort
dat zelfs z’n eigen broer vermoordt.
Geen mens is zo gevaarlijk als
de mens als exemplaar is vals
en maakt zich over één ding dik
alleen maar ik ik ik.
Precies dezelfde rottigheid, nog net zo ver als in de tijd
van Kaïn en Abel…”
Nee, dit heb ik niet geschreven, was het maar waar. Het is van Lennaert Nijgh, uit de musical De engel van Amsterdam die in 1975 in première ging ter ere van het 700-jarig bestaan van Amsterdam.
Het was de eerste musical die ik zag. In de Schouwburg. Ik was twaalf. Ik keek ademloos toe hoe Jasperina de Jong - zingend - als een engel op een wolk naar beneden kwam zakken. Geweldig. Ze had er genoeg van om engel te zijn, het was saai daarboven. En áls ze naar de aarde mocht was dat om een uit de hand gelopen drama op te lossen met een ‘onlogisch happy end’. Nee, ze wilde vrouw zijn en de mannen van hun allesbepalende posities stoten!
‘Vrouwen vrouwen vrouwen, voorwaarts in de strijd, weg met de mannen, nu komt onze tijd.’
Maar als ze wat langer op aarde is, ervaart ze de complexiteit van de mens en zingt dit lied.
Ik draai de cd nog altijd in de auto. Ik ken bijna alle teksten uit mijn hoofd. Ze zingen zalig. En inhoudelijk zijn ze tijdloos.
Nu het bruggetje naar Corona.
Ik ben het zat. En ik ben moe.
Alles is gezegd. Alle grappen zijn gemaakt. Alle inschattingen zijn gedaan. Alle toekomstscenario’s zijn bedacht. Alle verhalen geschreven. Alle liedjes gezongen. Alle meters gemeten.
Er is gehuild, gevloekt, getrapt en getreurd.
Er is onderwezen, ondernomen, onderzocht en ondersteund.
Er is gewerkt, gestreden, gelaten en geleden.
Er is gelachen, genoten (stiekem), gerust en ontdekt.
Het is wel klaar zo.
Dag Covid-19, we hebben van je geleerd, dit keer gaan we het écht anders doen. We zijn géén misselijke mensen. De meeste van ons deugen.
Dank en vaarwel.
