Zondag 22 januari

06:00-07:00
I know that my redeemer liveth -
The New London Chorale & Madeline Bell
Don't Try So Hard
- Amy Grant & James Taylor

Bridge over troubled water
- Oslo Gospel Choir

Sorry seems to be the hardest word -
Elton John
You're the inspiration
- Chicago

Als de stilte spreekt -
Gerald Troost

Friends
- Michael W. Smith & Pearl Joan & Dwight Dissels
You
- The Carpenters
Worship Medley -
The Ralph Carmichael
 

23rd Psalm
- Cliff Richard
 

Up where we belong -
Bebe&Cece
You light up my life
- Debby Boone

Verloren Zoon
- Twice

Turn! turn! turn!
- Pam Thum

07:00-08:00
All In All
- Charmaine

Testify to love
- Alfie Silas & The Continentals
Sta Op En Schitter
- Nathalie Booij

You are my refuge
- Matthew Ward

I Will Arise And Go To Jesus
- Ruut Sallinen
Far side banks of Jordan
- Johnny Cash (with June Carter Cash)

Jesus your name -
Getty Becker & Hogg

How great Thou art
- Evie Tornquist
Glorious Day (Living He Loved Me)
- Casting Crowns
Vergezicht
- Ralph van Manen

Alice in wonderland -
Susan Ashton

Father We Love You
- Opwekking

08:00-09:00
Hoe groot is Uw trouw, o Heer
- Elisa Krijgsman & Opwekkingskoor & Band

Psalm 89: 'k Zal eeuwig zingen van Gods goedertierenheen
- Samenzang Bovenkerk

Witter dan sneeuw
- The Psalm Project
Breng Dank Aan De Eeuwige & Vrede Zij U
- Remco Hakkert & Centre Gospel Choir
'k Heb geloofd en daarom zing ik -
The Credo Singers

Heer Wijs Mij Uw Weg
- Tenira Sturm

Heer, geef mij ook uw waterbronnen
- Jeugdkoor Vox Jubilans

Nieuwe Kracht
- Forever Worship 

High and lifted up
- Studiokoor

Overdenking van Paulien Vervoorn

De kracht van de kerk

De coronatijd bracht nieuwe vragen met zich mee. Misten we de kerk? Waarom zouden we naar de kerk blijven gaan? En in welke frequentie?

Pas preekte ik. De ene helft van de zaal vroeg ik in twee- of drietallen te bespreken waarom ze in de kerk waren. De andere helft waarom ze soms geen zin hebben. Of welke redenen ze van anderen hoorden om niet (meer) te gaan.

Wat zouden jouw antwoorden zijn?

In Hebreeën 10 lezen we de waarschuwing dat we niet weg moeten blijven uit onze samenkomsten. Vanmorgen kijken we naar de oorzaken en de risico’s van het wegblijven uit de samenkomsten. En wat juist de kracht is van de kerk.

Ik lees Hebreeën 10: 24 en 25.

Laten we opmerkzaam blijven en elkaar ertoe aansporen lief te hebben en goed te doen en in plaats van weg te blijven van onze samenkomsten, zoals sommigen doen, elkaar juist bemoedigen, en dat des te meer naarmate u de dage van zijn komst ziet naderen.

Oorzaken

Wat zat erachter dat sommigen wegbleven? Dat staat er niet bij. Nu weten we eigenlijk ook niet altijd waarom mensen niet gaan.

Tegelijkertijd lezen we wel hints. In het tweede deel van hoofdstuk 10 lezen we over publiekelijke smaad, over beproevingen die ze te verduren hadden en dat ze van hun bezittingen waren beroofd. Ze ervoeren aan den lijve dat het volgen van Jezus consequenties had.

Een van de mogelijke verklaringen waarom mensen de samenkomst verzuimden was dat ze het zat waren elke keer uit te leggen dat ze Jezus als Messias hadden aanvaard. Er kwam te veel over hen heen. Als ze terugkeerden naar het jodendom, was dat veel makkelijker.

Misschien herken je het in mindere mate: dat je soms even geen zin om uit te leggen wat je op zondag doet. Als je niet gaat, heb je dat gedoe niet.

Wij denken bij de Bijbeltekst al snel aan kerkdiensten zoals wij die gewend zijn, maar er zijn uitleggers die ervan uitgaan dat je eerder moet denken aan een soort huiskringen. Voor je het weet, ga je die vergelijken. In de ene wijk wordt lief en leed gedeeld, brengen ze eten als iemand een burn-out heeft. Maar bij jou in de kring heb je van alles geprobeerd, maar de groep hangt als los zand aan elkaar. Je bent er klaar mee. Je gaat niet meer.

Wie weet was er in die tijd iets vergelijkbaars aan de hand: rivaliteit tussen de groepen waarin mensen samenkwamen.

Wat doe jij als je naar een kerk of kring gaat en mensen mist? Stuur je naar aanleiding van deze overdenking een kaartje? Met daarop: ‘Heb. 10: 25. Hartelijke groet en dan je naam?’ Ik zou het niet doen.

Pas stuurde ik iemand voorzichtig een appje. ‘Ik heb je al een poosje niet in de kerk gezien. Klopt dat?’ Tijdens een wandeling hoorde ik vervolgens het verhaal erachter.

Jij kent ook vast de verhalen van negatieve ervaringen met de kerk. Vanwege het leiderschap. Teleurgesteld. In jou. In mij. Vanwege het oordeel dat ze voelden. Soms onterecht, vaak terecht. Ik ben geneigd vooral begrip te tonen. De Hebreeënschrijver neemt het echter heel serieus op. Er zitten namelijk nogal grote risico’s aan.

Risico’s

Er is hier meer aan de hand dan bij een vriendin die af en toe een weekendje weg wil en dan bereid is een samenkomst te skippen. Haar man houdt dat dan zoveel mogelijk tegen met een ‘Hebreeën 10: 25, schat’ …

Hier gaat het over een patroon. Van afglijden van het geloof.

De Hebreeënschrijver: we weten niet wie dat was. Schrijft aan een groep die vertrouwd was met het Oude Testament. Hij noemt Mozes die onderweg was naar het Beloofde Land, maar er niet in kwam. Het is alsof de schrijver zegt: pas maar op. Mis niet, net zoals Mozes de boot. Er zit een risico aan als je de community van medegelovigen niet opzoekt. Het risico dat je geloof verwatert. Dat je afglijdt. Afdrijft. In de hele brief hoor je daarom: houd vol, houd het geloof vast!

Kracht

Drie maanden geleden verhuisde ik naar een andere woonplaats en stelde mijzelf de vraag: wat zoek ik eigenlijk in een kerk? Een goede preek? Goede muziek? Verrassende momenten? Voordat je het weet, wordt het een dienst waaraan je een aantal sterren geeft.

Volgens mij zit de kracht ergens anders in …

De Hebreeënschrijver schrijft dertien keer ‘laten we’. In hoofdstuk 10 ook drie keer.

Ik begin te lezen vanaf vers 19:

Broeders en zusters, dankzij het bloed van Jezus kunnen we zonder schroom binnengaan in het heiligdom, omdat Hij voor ons met zijn lichaam een weg naar een nieuw leven gebaand heeft, door het voorhangsel heen. We hebben nu een hogepriester die dienstdoet in het huis van God.

Laten we God dan naderen met een oprecht hart en een vast geloof nu ons hart gereinigd is, wij van een slecht geweten bevrijd zijn en ons lichaam met zuiver water is gewassen. Ik vat het even samen: laten we blijven geloven.

(Vers 23) Laten we zonder te wankelen datgene blijven belijden waarop we hopen, wat Hij die de belofte heeft gedaan, is trouw. Kort gezegd: laten we blijven hopen.

En dan voel je de derde al aankomen … Laten we blijven liefhebben. (Vers 24) Laten we opmerkzaam blijven en elkaar ertoe aansporen lief te hebben en goed te doen. En dan komt die tekst over de samenkomsten …

Weet je wat bij mij de doorslag gaf bij mijn kerkkeuze? Het derde. De onderlinge liefde.

Ik kreeg een knikje, een zwaai. Iemand bood aan te behangen. Een ander hing een lamp op. Misschien zou ik dat trouwens ook meemaken bij de tennisvereniging. Maar voor mij is dit een ander level.

Als mijn geloof wat minder vast is, als mijn hoop verflauwt, als ik wat minder liefde te geven heb, wijst een van hen mij hopelijk op God die trouw is. Of word ik in een samenkomst boven mijn vragen uitgetild. Zingen we ons er samen bovenuit.

Waar ontmoet jij medegelovigen om elkaar te bemoedigen?

Laten we … bidden.

Dank U voor de kracht van de kerk. Help me samen met anderen te blijven geloven, hopen en liefhebben. En geef me wijsheid op de juiste momenten te prikkelen, te waarschuwen, te getuigen, en soms wijselijk mijn mond te houden.