Zondag 27 maart 2022

06:00-07:00
Here Comes The Sun – Colbie Caillat
Don’t Hold Me Back – Stewart & Kyle
Dit Is Een Morgen Als Ooit De Eerste – Elise Mannah
Une Belle Histoire – Michel Fugain
Two Steps – Ollabelle
Listen – Rogier Pelgrim
Love Will Bring You Home – Sharon Kips
Sunshine On My Shoulders – John Denver
Zomaar Een Morgen – Kinga Ban
By Heart By Soul – Avalon & Aaron Neville
Son Of A Preacherman – Dusty Springfield
Benediction – Van Morrison
The Weekend – Northern Lights
New World In The Morning – Roger Whittaker
Broken Wings – Eastville
L'amour Ca Fait Chanter La Vie – Jean Vallee

07:00-08:00
Let Us Be One – Love Song
I Am Not Alone – Natalie Grant
Mijn Herder – Trinity
Mansion Builder – 2nd Chapter of Acts
So Much For My Sad Song – Chris Rice
Light Of Love – Tammy Trent
Fresh Surrender – The Archers
Bless The Broken Road – Sera
Man Op Het Strand – Martin Brand
Beauty For Ashes – Ron Kenoly & Crystal Lewis
Nearer My God To Thee – Oslo Gospel Choir
My Tribute – Andrae Crouch
The Loving Kind – Cindy Morgan
Vrienden – Theo van Teijlingen

08:00-09:00
Hoe Machtig Is Uw Naam – Sela
Psalm 56: Ik Roem In God, Ik Prijs ’t Onfeilbaar Woord – Samenzang Bovenkerk
Wat Een Liefde – Marcel & Lydia Zimmer
Schuilplaats – Forever Worship
Eeuwig Woord, U Willen Wij Bezingen – Samenzang St. Michaëlskirche
Heer Ik Prijs Uw Naam - Lars Gerfen
Al Wat Ik Ben – Opwekking
De Heilige Stad – Jongerenkoor Laudate Deum
Een Gebed Bij Jou Vandaan – Reni & Elisa Krijgsman
Gods Hart Klopt Voor Jou – Joke Buis
Heer, Geef Mij Ook Uw Waterbronnen – Jeugdkoor Vox Jubilans
Houd Vol – Kees Kraayenoord
Ik Verhoog U – Ad Hoc Koor
Sjalom Yisrael – CGK Praise Him & Kleinkoor Concertino

Meditatie van Leon van den Dool.

STAANDE BLIJVEN - DOOR VOOR VIEZE VOETEN TE VALLEN

Onlangs vroeg iemand mij op straat hoe ik deze tijd ervaar: ‘Van corona, klimaatopwarming, en een oorlog aan de grenzen van Europa.’ Ik moest denken aan een citaat van Lewis, welke ik hoorde op de Ongelofelijke Podcast. Lewis leefde in een tijd van nucleaire dreiging - immense zorgen - de wanhoop was van de gezichten af te lezen. Lewis schrijft:

“Dit is het eerste dat we moeten doen: onszelf bij elkaar rapen. Als we ten onder gaan aan de atoombom, laat die bom ons aantreffen terwijl we zinvolle en menselijke dingen doen. Laat hem komen als we bidden, werken, onderwijzen, lezen, muziek luisteren, de kinderen in bad doen, een potje tennissen, met vrienden praten en een biertje drinken. Niet schichtig ineengedoken als angstige schapen die nadenken over een atoombom. Die bom kan ons lichaam breken, maar hij hoeft nog niet onze geest te beheersen.” 

Je proeft deze manier van leven in Jezus. In een tijd van dreiging, onrust en Jezus nog maar een paar dagen met zijn leerlingen heeft, krimpt hij niet ineen. Houdt hij niet krampachtig vast aan het leven maar laat Hij een manier van Leven zien dat in elke tijd, dreiging en pandemie blijft staan…. 

We stappen de eetkamer binnen met een groep mannen die al een tijd met elkaar optrekken. Heerlijk even samen. Alleen de sfeer is ver te zoeken. Niet echt een teamgevoel. Harde blikken. Boze woorden. Dreigende taal.

'Ik ben de belangrijkste.'

'Jij ook altijd! Wie mocht laatst nog met Jezus de berg op? En moest achterblijven?’

'Haha, alsof dat jou belangrijk maakt. Zorg jij nu maar voor een teiltje water om onze voeten te wassen' 

‘Dacht het niet, ik heb…” 

Voordat je het weet zit je in een woordspel waarvoor je je achteraf schaamt. Probeer dan nog maar te zeggen dat het je spijt of alsnog te doen wat iemand van je vraagt. Dat is niet gemakkelijk. Liever staan we op onszelf. We gaan zeker niet bukken om neer te vallen bij de voeten van de ander. De houding alleen al is vernederend, laat staan om de vuile voeten aan te raken, schoon te maken en te drogen. Verachtelijk werk voor slaven - niet Joden. 

Uiteindelijk gaan ze met ongewassen voeten aan tafel. “Hé, als het koninkrijk er straks is zal ik toch wel de tweede man worden?” “Waarom jij wel en ik niet?” “Nou, was jij…’ 

Jezus staat op - Nu gaat het komen. Een woord, zoals op het meer van chaos, en het is over met hun hoogmoed. Jezus zwijgt. 

Zal Jezus dan weg te lopen? Met zo'n team dat na jaren nog steeds niet samenwerkt. Jezus blijft. 

Of anders één harde beweging maken die een einde maakt al dat gediscussieer? Maar Jezus maak een beweging die wat hard is zacht maakt. Niet die de ander klein maakt, maar zichzelf.  

Jezus die alle dingen gegeven is, van God is uitgegaan en tot God heengaat, legt zijn kleren af. Hij toont zich in nederige kleren en een witte, linnen doek om zijn middel. Kleding die doet denken aan de zuivere, eenvoudige kleding die de hogepriester eenmaal per jaar draagt, namelijk op Grote Verzoendag, als hij het heilige der heiligen binnenging om dienst te doen voor zijn eigen zonde zowel als die van het volk.  Zonder ornament of versiering van enig soort, kleding die uitdrukking gaf aan eerbied en nederigheid.  Deze klederen waren ook de uitdrukking van die volmaakte reinheid. 

Jezus gaat door de knieën en staat zo rechtop voor een liefde die blijft. Een liefde die met de woorden van Johannes: ‘Liefheeft tot het einde’. Wat een radicaal antwoord, midden aan tafel van onenigheid, dreiging van de dood en verraad. 

Liefde die blijft. Elke beweging van Jezus is daar een uiting van. Hij die het water pakt en de vieze voeten van de leerling wast. Jezus die alle dingen gegeven is, van God is uitgegaan en tot God heengaat, knielt voor verwonde voeten, verzorgt ze, heelt en maakt ze schoon. Zijn witte linnen doek wordt vuil. De voeten die Jezus verzorgd worden schoon. Heerlijk fris. Verzorgd. 

Petrus wil er niet aan: ‘Jezus in de eeuwigheid zult u mijn voeten niet wassen’ Mooie vent die Petrus. Hij verwoordt het ongemak. Mijn hang om mijzelf te redden. Dat ik heus wel zelf mijn voeten kan wassen. 

Jezus zegt: ‘Als Ik ze niet mag wassen, kun je niet bij Mij horen.’ Petrus geeft zich dan helemaal. Mooi is dat: ‘Dan niet alleen mijn voeten, Heer, ‘maar ook mijn handen en mijn hoofd!’ Voor Jezus zijn de voeten genoeg. Durf jij je vieze voeten door Jezus te laten wassen? Je verwonde voeten door Hem te laten verzorgen? Je vermoeide voeten in Zijn handen te leggen?

Ga zitten en ontvang. Laat je door Hem verzorgen. Je hebt Hem niets te geven zolang je zelf niet ontvangt. Zijn liefde voor jou zal tot het uiterste gaan. 

Gediend worden door God: dat vraagt overgave en geloof. 

Laat het eens toe. Merk het op. Het is Jezus die jou wil ontzorgen, dienen en liefhebben. Geloof begint daar. Misschien is deze vorm van overgave nog wel het moeilijkst. 

Jezus komt om ons te dienen. Hij wordt onze dienaar. De minste. Degene die je niet wil zijn. 

Door die liefde geraakt kun je, net als Jezus, buigen voor andere vieze voeten. Zelfs als deze voeten je willen vertrappen. In Jezus liefde zit een immense kracht om in alle dreiging toch staande te blijven. Durf je voor die liefde door de knieën te vallen. Als je dat durft kun je vanuit echte liefde die staat als een huis, vallen voor vieze voeten. Wassen maar!