Zondag 8 januari

Overdenking van Hedwig Komproe.

Hoop dankzij de omstandigheden

Een jongen van 9 jaar, laten we hem voor het gemak Max noemen, was enig kind van zijn ouders en lag reeds 6 maanden op de kinderafdeling van een ziekenhuis in Amsterdam met darmkanker. De artsen hadden Max nog maar een maand te leven gegeven. Zijn ouders en hij hielden daar rekening mee. Zijn ouders en enkele naaste familieleden deden wat ze in deze droevige situatie konden om Max zoveel mogelijk op te fleuren. Ze hadden zich al bij het oordeel van de artsen neergelegd en daardoor Max ook. Totdat er iets opmerkelijks gebeurde. 2 jaar eerder woonden zij nog in het oosten des lands in een klein stadje. Niet ver van hen woonde tante Leila, de zuster van vader. Daar woont ze nog steeds. Leila’s zoontje Rob, die een jaar ouder was, en Max waren dikke vriendjes en trokken meestal samen op. De jongens hebben diverse avontuurlijke ervaringen opgedaan in de bossen van Denekamp. Max had daar goede herinneringen aan en betreurde het ten zeerste toen ze naar de Randstad moesten verhuizen voor papa’s nieuwe baan. Rob en zijn moeder Leila bezochten zijn neefje Max in het ziekenhuis. Eigenlijk om afscheid te nemen. Maar Max leefde helemaal op bij het wederzien van Rob en tante Leila. De jongens vertelden elkaar honderduit en haalden herinneringen op van dingen die zij hadden meegemaakt. Ze hadden elkaar immers al heel lang niet gezien. Ongekunsteld als kinderen kunnen zijn maakten zij allerlei plannen die zij zouden ondernemen wanneer Max weer uit het ziekenhuis kwam.
Dit gebeuren heeft Max hoop gegeven kennelijk, omdat hij daarna echt revitaliseerde, werd opgewekter en straalde opeens veel meer geluk uit.
Om een lang verhaal kort te maken, het ging zo goed met Max dat hij uit het ziekenhuis werd ontslagen en nog zeker zeven jaar daarna had geleefd.
Hoewel hij op 16 jarige leeftijd stierf had hij toch nog 7 jaar vaak intens genoten van z’n leven. Hoop doet leven. In dit geval letterlijk. En hier betreft het hoop op individueel niveau.

Ook in groepsverband, voor bevolkingsgroepen of naties kan hoop veel betekenen.
Op landelijk niveau worden we in NL in de media dagelijks geconfronteerd met verschillende crises waarmee we te maken (kunnen gaan) hebben.

Klimaatcrisis, energiecrisis, vluchtelingen crisis, woning crisis, stikstofcrisis om maar een paar te noemen. De crises die de revue passeren zijn zo talrijk dat hoogleraar Beatrice de Graaf onlangs een essay schreef, getiteld 'Crisis!'. Daarin onderzoekt professor De Graaf de rol van de Nederlandse overheid als crisisbeheerder door de jaren heen. Belangrijk hierbij is dat Nederland, van origine een christelijke natie, die gekenmerkt wordt door hoopvolle mensen door de geschiedenis heen alle crises te boven is gekomen.
Men verwachtte telkens een betere toestand en zag met vertrouwen, een goede toekomst tegemoet ook al had men het nog niet letterlijk waargenomen. Dat is hoop. Jesaja riep het al 2760 jaar geleden.

‘Jeugdigen zullen uitgeput raken en de jonge mannen zullen het opgeven. Maar zij die hun hoop op de Here hebben gevestigd, zullen hun krachten weer terugkrijgen. Zij stijgen op met vleugels als van arenden, zij zullen voortsnellen, maar niet moe worden, zij zullen wandelen zonder uitgeput te raken.’
‭‭Jesaja‬ ‭40‬:‭30‬-‭31‬ ‭HTB‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬

Ook nu hebben wij met z’n allen hoop en moeten we indien nodig elkaar hoop in spreken. Hoop is dus in alle opzichten gezond om te hebben. Daar wordt een mens sterk van.
Paulus was daar duidelijk over.

‘4 Als wij volhouden, doorstaan wij de proef. En als wij de proef doorstaan, wordt onze hoop sterker. 5 Die hoop is geen valse hoop, omdat Hij ons hart gevuld heeft met zijn liefde door de Heilige Geest die Hij ons heeft gegeven.’
‭‭Romeinen‬ ‭5‬:‭4‬-‭5‬ ‭HTB‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬

Door de beproevingen in dit leven te doorstaan, wordt onze hoop sterker. Bovendien krijgen we een sterker karakter. Weerstand maakt een mens krachtiger. U heeft vast wel eens iemand zinnebeeldig de sporter in de sportschool horen gebruiken om dit fenomeen te illustreren. ‘Alleen door keihard te trainen, dat gepaard gaat met fysieke pijn en geneugten te laten, kan men een top atleet worden’.
Zo is het ook met ‘hoop’, dat hand in hand gaat met ‘geloof’ en niet los te zien is van liefde. Ze hangen met elkaar samen. Geloof, hoop en liefde.
Er is geen probleem dat eeuwig duurt. Onze worstelingen en pijn zullen eindigen, maar eeuwige dingen zoals geloof, hoop en liefde zullen blijven bestaan.