6 juni: Alleen bij God vindt mijn ziel haar rust!

Muziekgegevens

1) Psalm 138: 3 en 4 ‘Dan zingen zij, in God verblijd’, Nieuwe Berijming ‘67

2) Vernieuw Gij mij, o eeuwig licht, Gez. 437 LvdK ‘73

3) Ruis, o godsstroom der genade, Gez. 87 NH Bundel

4) Stil, mijn ziel wees stil, Lied 717 Opw.

5) De Here is mijn Herder, Lied 121 Opw.

6) Er is een plaats van ware rust, Lied 421 Bundel Leger des Heils

7) Psalm 62 ‘Mijn ziel is immers stil tot God', Nieuwe Berijming ‘67

8) Leg maar stil je hand in Zijn handen, Lied 312 Joh. de Heer

9) Mijn Jezus is hou van U, Lied 392 Opw.

10) Ruwe stormen mogen woeden, Gez.178 NH Bundel

11) Alle volken, looft de Here, Gez. 464 LvdK ‘73

12) Psalm 107: ‘Gods goedheid houdt ons staande’, Nieuwe Berijming ‘67

Meditatie

Psalm 62 is een lied waar je direct warm van wordt. Vol zekerheid en rust klinkt de beginbelijdenis van dit lied.

Zeker…

Mijn ziel is stil voor God.

Van Hem is mijn heil.

Intiem en innig rijgen de woorden zich aaneen.

Mijn ziel.

Mijn heil.

Mijn rots.

Mijn veilige vesting.

Alleen bij God vindt mijn ziel haar rust.

Ik denk zomaar dat heel wat mensen hiermee instemmen.

Zo is het.

Bij al mijn vragen.

In al mijn twijfels.

Dit staat vast.

Alleen bij God vindt mijn ziel haar rust.

De Bijbel vertelt ons namelijk dat wij een ziel hebben. Adam werd geschapen uit het stof van de aarde.

God blaast in zijn neusgaten.

Zodat hij wordt tot een levende ZIEL.

Ik geef toe heel wat moderne wetenschappers vertellen wat anders.

Wij zijn ons brein.

Wij leven zolang ons lichaam bestaat.

Op een dag houden de biochemische processen op.

Dan is het klaar.

Stof zijn wij.

Tot stof keren wij weer.

Alleen de Bijbel zegt:

Wij zijn niet alleen stof.

God doorademt ons.

Wij zijn mens voor God.

Een levende ziel.

Begrijp me goed. Mijn ziel is meer dan eens een onrustig ding. Misschien herken je het maar al te goed. Mijn ziel kan zomaar geplaagd zijn. Verward raken. Heen en weer geschud worden door: Sores…Gedoe…Twijfels…Vragen…Hoe houd ik dan mijn ziel stil voor God?

Ook voor David – de dichter van dit lied – was dat niet vanzelfsprekend. Juist in dit lied voelt hij zich geplaagd. Mensen om hem heen doen aardig in zijn gezicht. Ze buigen en knikken. Maar ondertussen denken ze:

Man, val dood….

Hij voelt zich geplaagd. Zijn ziel raakt verward. Hoe moet hij op al die plagerijen reageren gaan? Een truc verzinnen…? Een foef bedenken…?Hen terugpakken…? Hen toch weer om zijn eigen vingers proberen te winden…?

Wacht…David ontdekt…Hier is maar één medicijn tegen bestand. Terug naar de beginbelijdenis. Dit is de remedie voor een geplaagde ziel.

Zeker.

Mijn ziel.

Zwijg voor God.

Want van Hem is mijn verwachting.

Hoor je dat? David keert dus terug. Terug naar die beginbelijdenis. Alleen nu klinkt het nog krachtiger. Hij spreekt zijn ziel – halverwege dit lied - nog steviger toe.

Mijn ziel, ZWIJG nu voor God.

Het staat er als een bevel…

Mijn ziel…

Wees nu stil…

Houd op…

Houd stil…

Van wie verwacht je het nu?

Kennelijk heeft David dus echt getwijfeld. Om het in alle plagerijen toch ergens anders te zoeken. Om met bochten en bogen de zaken zelf weer vlot te trekken. Iets wat ik ook zo vaak proberen wil. In de sores van mijn leven. In dingen die mij verwarren. In zaken die mij neerdrukken…Alleen David doet het niet.

Iemand zei:

Dit heeft iets van capituleren.

Capituleren voor de overmacht van Gods liefde.

Mooi gezegd. Vind je niet?

Want alleen bij God vindt mijn ziel haar rust.

Bij Hem worden lasten afgeworpen… Daar worden mijn wonden genezen…Daar wordt mijn verwarring gestild…Daar wordt gewacht. Gewacht? Ja…Op antwoord van Hem…Want zeg eens….Zorgt u goed voor uw ziel? Dit lied zingt als het ware….

Mens…

Je hebt een ziel te verliezen.

Kom

Alleen bij God vindt je ziel haar rust.

Alleen bij Hem….

Nergens anders…

Kijk en daarom loopt dit lied uit…In hele stevige oproepen…David zingt ons stevig toe….

Volk…

Vertrouw nu op God…

Stort je hart uit voor Zijn aangezicht…

God is een toevlucht…

Mensenkinderen zijn een zucht…

Vertrouw niet op van alles buiten God…

Je verliest je ziel eraan….

Dat is echt zonde…

Zwijg voor God…

Want hoor eens…Een zwijgende ziel krijgt in dit lied ook antwoord…David zingt namelijk verder…Hij zegt:

God heeft een keer gesproken…

Toen mijn ziel zweeg voor Hem…

Ik heb het twee keer gehoord…

Zo krachtig…

Zo teer…

Zo intiem…

Wat hoorde je dan David?

Dat de kracht van God komt…

Alleen van Hem…

Dat God zo trouw is…

Voor mensen die capituleren voor de overmacht van Zijn liefde…

Dat heb ik gehoord….

Toen mijn ziel stil werd voor Hem…

Ik weet wel…In de praktijk van ons leven…Is het vaak anders…

Deze weg gaan…Ik deins ervoor terug…Ik voel iets van weerstand in mijn binnenste…Want het is een kruisweg…Het is immers de weg van Jezus…Zijn ziel werd meer dan eens geplaagd en verward… Toen Petrus hoorde…Dat Zijn Meester zou gaan lijden en sterven…Hij was er snel bij…

Meester, dat gaat niet gebeuren…

Geen kruisweg…

Daar zal ik wel voor zorgen gaan…

Alleen Jezus keert zich om…Krachtig spreekt Hij tot Petrus:

Weg…

Achter Mij…

Dit is satanisch…

Jij bedenkt niet de dingen van God…

Maar van mensen…

De woorden van Jezus klinken als:

Zwijg voor God…

Van Hem is mijn verwachting…

Alleen van Hem…

Jezus hield Zijn ziel stil bij Zijn Vader…Heel Zijn leven…Tot op het kruis…Hoe verward Zijn ziel – bij tijden - ook was…Hoe geplaagd Hij – in Zijn leven - ook werd…Hij week er niet van af…

Daarom…Houd deze Jezus in het oog…Ga de kruisweg…Achter Hem…. Op die weg…Kan van alles je verwarren: Ziekte…Zorgen…Zonden…Gedoe… Alleen hier is het medicijn… Ik zal het u vertellen met de woorden….Van een predikant: Dietrich Bonhoeffer…Hij schreef:

Niemand leeft toch zo gejaagd…

Dat het onmogelijk zou zijn…

Om tien minuten per dag…

`s Morgens of `s avonds…

Het stil te laten worden om ons heen.

Om jezelf toe spreken….Soms met heel stevig…Midden in al je vragen en twijfels…

Mijn ziel:

Zwijg voor God.

Van Hem is mijn heil.

Van Hem is mijn verwachting.

Ik zal niet wankelen.

Stil mijn stil…

Stil…

Want alleen bij God vindt mijn ziel haar rust…

Psalm 62: 1 en 5 (Berijming 1773)