1 okt: Geloof ziet andere dingen

Muziekgegevens

1) Ik ben verblijd wanneer men mij, Psalm 122:1,2 en 3
2) Sjalom Yisrael, geen bundel
3) Sta op, o kinderen van Israel, Opw. 262
4) Staand' op de beloften, Opw. 216
5) Er is hoop, geen bundel
6) Dat Israël nu zegge, blij van geest, Psalm 124:1 en 4
7) Ik zag het nieuw Jeruzalem, Lied 185 Uit Aller mond
8) Alle Volken, looft den Here, LvdKerken 464
9) God van heil, naar Psalm 68
10) Lof zij de God van Israël, Lofzang van Zacharias:1,4 en 5
11)Vrede voor Jeruzalem, geen bundel

Bijbellezing: genesis 23: 2-4

Abraham wilde een mens van God zijn. God had geroepen Abraham was gegaan. Hij wilde van God zijn.
Abraham had veel los moeten laten in zijn leven. Zijn geboortegrond, familie.
Hij had met Hagar moeten breken. Met Ismaël. Lot was halverwege afgehaakt.
Abraham was een zwerver in een voor hem ver vreemd land. Maar zijn Sara was gebleven. Al die jaren.
En nu stierf zij van ouderdom, op die bekende manier. Abraham staarde naar de ademhaling.
Daar ging ze.
Haar gezicht verkleurde.
Daar ging ze, zijn Sara.
Abraham huilde.

Misschien kwamen alle teleurstellingen over het leven er nu pas helemaal uit.

Het was hard werken geweest... en soms koppig volhouden in het geloof.

En wat had hij nu...God had hem een land beloofd... wat was er van te zien?

God had gezegd dat zijn nageslacht talrijk zou worden als de sterren aan de hemel. Eigenlijk had hij alleen Izaak?

Waar is hij trouwens? Waar is Izaak eigenlijk om zijn vader bij te staan...? Abraham huilt.
Toen stond hij op van het aangezicht van zijn dode.

Abraham hervond zich.

Abraham had wel verdriet, maar het verdriet had niet HEM. Abraham staat op en gaat doen, wat er gedaan MOET worden. Hij gaat zijn Sara begraven.

Maar waar?

Abraham gaat naar de eigenaren van het land: de Hethieten. En hij zegt tegen hen: “Ik ben maar een gast in jullie land, een vreemdeling, mag ik een plek hebben om mijn vrouw te begraven? Kies maar een plek uit in onze grafsteden, zeggen de Hethieten, niemand zal het je weigeren.

Maar dat wil Abraham niet.

Abraham wil een eigen plek. Hij wil zich niet vermengen met hun manier van leven en begraven en geloven. Hij wil niet in hun cultuur opgaan. Ik wil een eigen graf, met mijn vrouw, met mijn God.

Mag ik mischien de spelonk van Machpela kopen van Efron. Ik betaal gewoon de prijs.
Efron was een belangrijk persoon onder de Hethieten. En grootmoedig zegt hij tegen Abraham: Ik geef het u; voor niets. In het bijzijn van al mijn volksgenoten zeg ik u, dat het van u is, ga heen en begraaf uw dode. Maar ook dat wil Abraham niet. Hij heeft in de gaten wat er zou kunnen gebeuren: Efron zou altijd kunnen zeggen: ik heb het aan Abraham gegeven. Dat heeft hij van mij.

Nee, zegt Abraham dan ook: noem mij uw prijs.

En dan noemt Efron een belachelijk hoge prijs: 400 sikkels zilver. In Jeremia 32 koopt Jeremia een akker voor 17 sikkels. 400 sikkels zilver is een raar hoog bedrag.

Slim van Efron.

Zo gaat het nog steeds op de oosterse markt: je moet dan afdingen. Misschien bent u wel eens in Jeruzalem in de Soeks geweest of op een andere oosterse markt: je moet onderhandelen en flink afdingen. Eerst maar eens de helft bieden. Maar Abraham dingt NIKS af. Niets!! Hij betaald die hoge prijs. Niet afdingen – voor Efron was het handel, maar voor Abraham was het iets heiligs en daarmee sjacher je niet.

En heel officieel schrijft de Bijbel in bijna notariele taal “Zo ging het veld van Efron, dat in Machpela tegenover Mamre ligt, het veld en de spelonk aldaar in eigendom aan Abraham over, in tegenwoordigheid van de Hethieten, van allen die poort zijner stad ingingen".
God had Abraham in Gen 12 het hele land beloofd en dat hij een groot volk zou worden. Nu hier moet hij dit stukje land kopen om zijn Sara te begraven...

Wat is Gods belofte dan waard? Geloofde Abraham niet genoeg?

We hebben soms zo'n oergevoel dat hoe meer je gelooft, hoe meer God je gebeden wel zal verhoren. Maar zo werkt dat dus niet. Abraham moet hier een graf KOPEN. Geloven betekent niet altijd: direct resultaat. Maar Abraham ziet meer. Want weet U. Dat stukje land van niks is het eerste stukje van het beloofde land dat nu echt van Abraham is.

Het eerste stukje van het door God beloofde land... is een graf. Daar gaat Abraham het mee doen. Dat is nu juist de kracht van Abraham, dat dat niet te weinig is voor hem. Dat is nu net de strijd waar wij zo vaak mee zitten. Wij zien voor ons gevoel zo weinig van wat God belooft. Abraham heeft het geloof om door de dingen heen te zien. Om meer te zien dan een ander.

HOE doe je dat Abraham? Hoe kwam jij er uit, vragen wij. Abraham zou zeggen: ik heb God horen spreken en ik vertrouw die Stem. Daarom juist heb ik dat stukje land gekocht. God had het beloofd. Dat is het eerste; zo doe ik mee aan Gods grote plan. Hij zal wel weten hoe het verder moet: ik doe mijn stukje.

Eeuwen later...sterft Jezus. Hij had nog minder dan Abraham. Toen Hij stierf had Hij helemaal niets meer. Soldaten dobbelden om zijn kleren. En mensen stonden Hem te bespotten. Hij had niet eens een graf. Hij werd neergelegd in het graf van een ander. “Vader in Uw Handen beveel Ik mijn Geest.” Zo stierf Jezus...vertrouwend op Zijn Vader. Hem wachtte een graf.

Wat hebben wij van Gods beloften in handen?? Echt in hánden!! Dat lijken soms maar kleine dingen. Wat is nu de doop? Een beetje water...een paar woorden in de kerk. Maar in de ogen van de hemel zijn het geweldige dingen. Je bent gedoopt!!! Gods Naam ligt op je voorhoofd. Je hoort erbij. Daarom ook is wat er op zondag gebeurt veel grootser dan wij denken. De wereld ziet een uurtje in de kerk...een paar liederen...een beetje orgelspel...wat woorden... “Ach ik kan wel geloven zonder de kerk”, zeggen mensen.

Maar wie er doorheen kijkt ziet iets geweldig. Je wordt er verbonden met het evangelie. Je krijgt de beloften van God weer te horen... ja te horen...? Je krijgt ze verkondigt!!!!!!!
We krijgen ze in onze harten gelegd... We krijgen de zegen weer... de genade van Jezus...de liefde van God...de gemeenschap van de heilige Geest... Is er iets groters?????
We worden er begroet... ten diepste door God: genade zij u...en vrede...

Wij zijn mensen. Wij zijn vreemdelingen en bijwonders hier op aarde. Soms met een berg fouten. Onderweg ja. En soms is het om te huilen. Maar dan is het toch weer zondag...En deze dag is verbonden met Pasen.... ja met de hemel zelf... Een graf ja...een graf staat ons te wachten...een stukje land van niks... Maar onze graven staan onder een belofte. Ze zijn dicht bij het beloofde...bij het hemelse beloofde land.

Want Jezus heeft gezegd: wie in Mij gelooft, zal leven, ookal is hij/zij gestorven. Kan Hij het sterker, uitdagender, zeggen? Een graf hebben we... een léég graf... !!!!!!!!!!!!!!!!!

In de tuin van Jozef van Arimathea was een graf dat voor veel verwarring zorgde. Een graf dat de boodschap van de hoogste hoop bleek te zijn.

DAT graf in het beloofde land, is ONZE zekerheid. Dat is ons stukje van het Koninkrijk....
Jezus dong ook niet af...Hij dong niet af...Nergens. Hij betaalde de prijs... zwijgend... omdat Hij ons liefhad... Wat wij in handen hebben...is een boek...met de stem...met de beloften.. van diezelfde GOD van Abraham!!! In u... zei God tegen Abraham...zullen alle geslachten vd aardbodem gezegend worden...

Jezus zei: maakt al de volkeren tot Mijn discipelen...en doopt ze...ze horen erbij... Wij.... in de verte....wij horen erbij...bij die belofte...!!!!!!!!! Strijd... !!!! Huil als dat nodig is. Sta op als het weer kan. Maar werk mee aan wat God beloofd.

Het mag. Het kan. Het is nodig.

Een prachtige verkondiging op deze Israël zondag:
u, in de verte, u hoort erbij.