Kerst: defensiearts Anja uit Utrecht

Het verhaal
In het najaar van 1991 gaat Rob op een legeroefening op de Lüneburger Heide. "We vertrokken met een lange, uitgerekte colonne vanuit Oirschot, waar ik was toegevoegd aan het 11e tankbataljon. Het was een grote oefening met honderden, misschien wel duizenden, militairen. De colonne reed met zo’n veertig kilometer per uur richting Noord-Duitsland. Eenmaal aangekomen werd het bivak opgebouwd. Het was mijn eerste grote oefening als reserve legeraalmoezenier bij defensie en achteraf gezien ook de leukste. Dat had alles te maken met Anja!"

Over alles is nagedacht bij zo'n oefening. "Behalve over waar een aalmoezenier moest slapen, haha! Je wordt als reserve gewoon ergens neergezet, krijgt je uniform aan en verder moet je het zelf maar uitzoeken. Ik was een vreemde eend in de bijt, kende de regels niet en moest mijn weg vinden binnen die grote organisatie. De eerste nacht heb ik geslapen in een legertruck. Ik leefde eigenlijk een zwervend bestaan op die heide." Op de tweede dag komt daar verandering in. "Anja, die legerarts was en nog maar net bij defensie werkte, sprak mij aan. Ze zag dat ik geen vaste plek had en bood aan om de verzorgingspost ook te gebruiken als plek om koffie te drinken en even tot rust te komen. Omdat er één grote legertent leeg was, werd besloten dat wij daar allebei zouden slapen. Zij lag met haar veldbed in de ene hoek en ik in de andere. Het leek wel een soort kerstverhaal, er was geen plek voor mij in de herberg en Anja was mijn reddende engel!"

Rob en Anja spenderen veel tijd met elkaar tijdens de oefening. "We konden allebei onze tijd redelijk zelf indelen en zo ontstond er ruimte om samen koffie te drinken en te praten over van alles. Dat contact was gewoon heel prettig. We konden goed met elkaar opschieten. Wat het voor mij zo bijzonder maakte, was dat defensie normaal gesproken heel hiërarchisch is. Mensen kijken eerst naar wat er op je schouders staat, naar je rang. Zij was luitenant en ik kapitein, maar dat speelde tussen ons geen enkele rol. We waren allebei buitenbeentjes binnen die wereld. Het ging bij ons niet om rangen, maar om wie je als mens was. Dat maakte het contact zo gemoedelijk en menselijk."

Na afloop van de oefening gaan Rob en Anja terug naar het gewone leven. "We hebben geen adressen uitgewisseld en zagen elkaar daarna nooit meer. Het enige dat ik weet is dat Anja in Utrecht woonde. Op de foto die ik nog heb, staan wij met z’n drieën: Anja rechts, ik in het midden en links een hospik, een grote kerel. Hij was een verpleger die bij haar team hoorde, zijn naam weet ik helaas niet meer. Die foto geeft precies de sfeer van die twee weken weer. Je kent elkaar niet, je trekt intensief met elkaar op en daarna gaat iedereen weer zijn eigen weg. Ik heb Anja nooit kunnen bedanken. Niet voor het onderdak en niet voor de gezelligheid. Ik ben nieuwsgierig geworden naar hoe haar leven is verlopen. Wat heeft ze gedaan na haar tijd bij defensie? Waar is ze terechtgekomen? Misschien was die periode voor haar net zo’n warme herinnering als voor mij..."

Aanknopingspunten
* Anja (achternaam onbekend)
* was in 1991 arts bij defensie 
* haar rang was luitenant
* was actief tijdens een grote legeroefening in het najaar van 1991 op de Lüneburger Heide in Duitsland
* werkte op een verzorgingspost
* werkte samen met een hospik
* verbleef tijdens de oefening in een grote donkergroene legertent
* woonde in Utrecht
* was net afgestudeerd als arts
* was via een vriendin bij defensie terechtgekomen