Vroeg op 5

15-12-2019

Nieuws
15-12-2019

Een programma met gospel-praise- en worshipmuziek en een overdenking van Jurjen ten Brinke, voorganger van de multiculturele kerk Hoop voor Noord in Amsterdam.

Vroeg Op 5

Overdenking

Afgelopen week was ik druk voor de EO. Nog even hard aan de bak, zodat ik straks rond Kerst de handen vrij heb voor de kerk in Amsterdam die ik mag dienen. Ik had een paar draaidagen… en was onder andere bij Max en Urnice. Een Zuid-Afrikaans/Surinaams stel, dat al heel lang in Nederland woont. Goede baan, leuk huis. En tegenwoordig ook drie kinderen tussen de 8 en 11 jaar. Maar… ze hebben negen jaar moeten wachten op de geboorte van hun eerste kind Samuel.
Het was een intense dag. Waar emoties gezien en gevoeld werden. En wat me positief triggerde was dat de vrouw kon vertellen op een manier die schuurde: ze was verdrietig in die tijd, teleurgesteld, soms ook boos op God. Maar haar man, een ras-optimist, trok haar er door heen. Soms dacht ik over die man: hey, ben je niet té optimistisch?
Maar hij stond zo op het Woord van God, de Bijbel. En op de beloften van God aan zijn adres. Dat was echt mooi! Hij had gebeden en gevast en God had tot hem gesproken.
Ze hebben nogal wat achter de kiezen. Er waren gelovige mensen die in die tijd vroegen of ze misschien in zonde leefden, dat ze geen kids kregen. Afschuwelijk! Dat mensen zo kunnen denken. En er waren ongelovige mensen die meewarig zeiden: tjonge, geloof je nog? Die God is toch zichtbaar doof en hoort je niet, dat merk je toch?
Wat een genade dat je dan staande blijft. En dat God dan de diversiteit en verscheidenheid geeft, ook qua karakters. Het leerde me weer zien hoe groot Hij is.
Anderzijds raakte ik betrokken bij discussies over kerken. En hoe die eruit zouden moeten zien. En over de EO zelfs. Hoe die zich zou moeten profileren. Ik wil er niet gemakkelijk over doen en het raakt me want ik hou van de kerk. En van de EO. En ik sta geloof ik ook met beide benen in de maatschappij. Maar wat kunnen we het onszelf moeilijk maken door overal wat van te vinden. Zoals over kinderloze echtparen. Of over vluchtelingen (ik had ook een draaidag bij een Irakese kapper die gratis daklozen knipt, omdat God zegt dat je Hem moet liefhebben boven alles en de naaste als jezelf). Lieve mensen, zullen we, omdat God het vraagt, meer zoeken naar wat God ons in de ander geeft dan naar wat ons van elkaar scheidt? Zónder dat dit betekent dat je vaag wordt of met allerlei wind van leer mee waait?
Ik verlang naar een kerk en naar christenen die zich zo kunnen opstellen!